Οι επιταγές του Μαμμωνά στην παιδεία

Κ

αι να θες να Αγιάσεις αναγνώστη μου, δεν σ’ αφήνουν οι διάβολοι. Τι να φωνάξεις, τι να διαμαρτυρηθείς η κατάσταση μόνο με φωτιά και τσεκούρι βελτιώνεται. Όσο και να προσπαθείς να δικαιολογήσεις τον γάμο της εκπαίδευσης με του ιδιώτες (ιδιώτης στην αρχαία παράδοση της χώρας μας είναι αυτός που δεν έχει την στοιχειώδη νοημοσύνη ώστε να ασχοληθεί με τα κοινά και στα αγγλικά καλείται idiot δηλαδή ο ηλίθιος) για να δει προκοπή ή παιδεία (ή εκπαίδευση για τους διοικούντες) υπάρχει μόνο ένας δρόμος. Να καταλήξει σε διαζύγιο. Είχα πει στον εαυτό μου ότι θα γράψω κάτι σχετικό αργότερα αλλά δυστυχώς ο χρόνος πάντα με προλαβαίνει. Αφορμή είναι τα 20€ ενός σεμιναρίου. Μια καθηγήτρια διαπιστώνει ότι πλήρωσε έναν «ευυπόληπτο» καθηγητή για να κάνει διαφήμιση λογισμικού όπως γίνεται η παρουσίαση στις κατσαρόλες.

Ναι φίλοι και εχθροί μου. Η ιδιωτική πρωτοβουλία ζητάει λεφτά, με τις ευλογίες του κράτους, για να μπορεί ένας εκπαιδευτικός να προσθέσει μια γραμμή στο βιογραφικό του που θα του εξασφαλίσει μια ακόμα πιθανότητα παραμονής στην θέση του. Κι αυτό για κάτι που κανονικά θα πρέπει να πληρώσει αυτός μιας και η διαφήμιση, όπως γνωρίζουμε από τα οικονομικά, περιλαμβάνεται στην τιμή του προϊόντος. Χωρίς να μπαίνω σε θεωρίες συνομωσίας έφτασε, η κατά τον αντιεξουσιαστικό χώρο, η στιγμή που θα πληρώνουμε για να δουλεύουμε. Φτάσαμε στην εποχή που ο εργαζόμενος (όσοι έχουν μείνει), στερεί από το παιδί του για να ταΐσει τους ειδικούς του τίποτα. Κι αφού δεν έχουν την τσίπα να εκμεταλλευτούν μια χαμηλόμισθη καθηγήτρια φανταστείτε την ηθική τους.

Όταν ήμουν νέος διδάχθηκα από τους παλαιότερους χρήστες ότι πέρα από το μηχάνημα (αυτό το σύνολο μετάλλου, πλαστικού, και κορεάτικης άμμου), δεν πρέπει να δίνω λεφτά για αέρα. Βέβαια οι αεριτζήδες των εταιριών λογισμικού, που εκμεταλλεύονται τους προγραμματιστές όπως οι βιοτέχνες τις γαζώτριες, δεν νοούν να καταλάβουν πως οι οικονομικές «φούσκες» που γεννούν μόνο κακό δημιουργούν στην ήδη ασθενική παγκόσμια οικονομία. Βέβαια το να ζεις σαν «ειδικός» από την δυστυχία των άλλων είναι παγκόσμια «ηθική» επιταγή που ισχύει από την ιστορική έναρξη του κόσμου μέχρι το παρών οικονομικό καθεστώς που έχει τον ελληνικό τίτλο κεφαλαιοκρατία. Ναι αναγνώστη μου, εργάζεσαι μόνο και μόνο για να μπορούν κάποιοι να ζουν από την δουλειά σου. Ανάλογα με το αντικείμενο της εργασίας σου είσαι το φυτοφάγο που καταναλώνει τα 2/3 της ζωή σου στο να αποκτήσεις βάρος για να γίνει γεύμα στα τσακάλία και τις ύαινες. Ο δαίμων του χρήματος είναι η αλυσίδα που μας δένουνε ώσπου να μας πετάξουν όταν πια δεν θα μπορούμε να παράγουμε. Το σύνθημα «ψωμί, παιδεία, ελευθερία», έχει ξανά την τιμητική του. Και μάλιστα αυτήν την φορά χωρίς να μπορούμε να το διεκδικήσουμε, μιας και ουσιαστικά είμαστε αυτοί που με τις επιλογές μας οδηγήσαμε σ’ αυτήν την κατάσταση.

Η παιδεία άλλωστε σε κάθε χώρα είναι το καλύτερο χωράφι. Μαζί με τις φιλοσοφικές ανησυχίες και την σεξουαλικότητα, είναι τα καλύτερα εργαλεία άσκησης εξουσίας στον ανεπτυγμένο κόσμο. Γι αυτό και οι διαμάχες σ’ αυτούς τους χώρους είναι θανατηφόρες. Με τον βαθμό στην εκπαίδευση δημιουργούνται τάξεις μαθητών (κοράκι, στουρνάρι), με τις σεξουαλικές επιδόσεις τάξεις επιβητόρων και με τις φιλοσοφικές-θρησκευτικές ανησυχίες (και λίγο με τα «φιλόπτωχα» ταμεία) τάξεις ιεραρχών και πιστών. Όλες αυτές οι τάξεις διακινούν κάτι πολύ βασικό. Το χρήμα. Ο μαθητή πληρώνει την παραπαιδεία για μια θέση σε πανεπιστημιακό ίδρυμα,, ο μπήχτης (ή η μοιραία γκόμενα) τις εταιρίες αυτοκινήτων, καλλυντικών και τα σκυλάδικα (που υπάρχουν σε όλες τις χώρες του ανεπτυγμένου κόσμου ανάλογα με τα τοπικά έθιμα), και ο πιστός τους «ιεράρχες» (θρησκευτικούς ή κομματικούς) για μια θέση στον «παράδεισο» (ή τον διορισμό του ,κατά την μαλλιαρή δημοτική, σαν κοινόχρηστο δουλικό ή κατά την καθαρεύουσα δημόσιος υπάλληλος). Ο Μαμμωνάς δηλαδή τα παίρνει από παντού. Κι επειδή ο άνθρωπος φτιάχνει σύμβολα που ξεθωριάζουν στο πέρας της ιστορίας καινούρια σύμβολα παίρνουν την θέση τους. Έτσι στο λύκειο μας μαθαίνουν να λατρεύουμε την Microsoft και την Adobe σαν κάτι το αξιόπιστο (εδώ γελάμε) μιας και το δωρεάν είναι κάτι κακό αφού πρέπει παράλληλα να χρησιμοποιείς και το μυαλό σου. Μας μαθαίνουν το photoshop γιατί αν μάθουμε την δωρεάν εφαρμογή δεν θα πάρουν τα 7000€ όταν χρειαστεί να κατοχυρώσουμε «πνευματικά» την δουλειά μας (θαρρείς και αυτά που κάνουμε δεν έχουν γίνει σε άλλη εκδοχή). Ναι αγαπητοί μου ο Μαμμωνάς πατάει στην αλαζονεία μας.

Στο χάλι που βρίσκεται η χώρα μας υπάρχει τουλάχιστον λύση ακόμα και σ’ αυτό. Υπάρχουν δωρεάν προγράμματα που μας δίνουν δικαίωμα χρήσης και κατοχύρωσης (αυτά χρησιμοποιώ, αν και αν φτιάξω ποτέ κάτι τόσο καλό ας μου το κλέψουν). Η αρχαία μας παράδοση μας έδωσε σχολές (και τρόπους διδασκαλίας) όπως ο κήπος του Επίκουρου που μπορεί να διαπαιδαγωγηθεί ο καθένας άσχετα με την τάξη που ανήκει (ο κήπος δεχόταν δούλους δηλαδή ότι είμαστε εμείς κάτι παραπάνω). Οι αδιόριστοι δάσκαλοι και καθηγητές μπορούν να αντικαταστήσουν το κουτσό δημόσιο και το αιμοβόρο ιδιωτικό σχολείο, μέσω κοινωνικά ευαισθητοποιημένων ομάδων (που θα τις φτιάξουμε εμείς οι απλοί άνθρωποι μιας και για να σε πάρει κάποιος στα σοβαρά πρέπει πρώτα να τον «ακυρώσεις»). Ο καθένας μπορεί να διδάξει και να διδαχθεί από τον άλλον δίνοντας τον υπέρτατο τίτλο του αυτοδίδακτου ερασιτέχνη (εραστή της τέχνης, μιας και από «συζύγους» χορτάσαμε) Έτσι ο δαίμων του χρήματος δεν θα έχει πια στην εκπαιδευτική ζωή μας, τον ευαίσθητο αυτόν τομέα καμιά θέση.

 

Πηγή: ΜΥΘΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Η σύνθλιψη της βάσης της πυραμίδας.

Ο αρχιτεκτονικός τίτλος φίλοι μου δεν έχει βέβαια να κάνει με την κατασκευή κτηρίων. Άλλωστε οι μπογιατζήδες πολυτελείας των ημερών μας κατασκευάζουν απλά καλύβες στοιβαγμένες με τέτοιο τρόπο που οι σπηλιές μοιάζουν με επαύλεις πολυτελείας. Αν τύχει ποτέ να επισκεφτήκατε το σπήλαιο τον Πετραλώνων θα καταλαβαίνετε τι εννοώ. Έτσι τους αφήνουμε να ζουν στην μιζέρια που προκαλεί η οικονομική διατίμηση της τέχνης τους και θα ασχοληθούμε με την αιώνια πυραμίδα που έχει να κάνει με μας. Την οικονομική. Βέβαια η αρχιτεκτονική πυραμίδα δεν είναι τόσο άσχετοι μιας και όσοι αρχαίοι λαοί χρησιμοποίησαν αυτό το σχήμα στην ουσία έκαναν επίδειξη της ισχύος τους στον κόσμο που καταδυνάστευαν. Αυτό που αυτή την στιγμή πάντως αυτή που κυβερνάνε, ενώ χρησιμοποιούν συνήθως το παραλληλεπίπεδο στις κατασκευές χρησιμοποιούν την πυραμίδα στα πορτοφόλια.

Ένα προτέρημα των Ιώνων (της φυλής δηλαδή που κατάγομαι και που πολύ σωστά οι Άραβες και οι Τούρκοι το χρησιμοποιούν για να ορίσουν την Ελλάδα) ήταν η πρώτη προσπάθεια να σπάσει αυτό το στιβαρό αλλά καταθλιπτικό οικοδόμημα. Ο Κλεισθένης αν και αριστοκράτης (όχι με την Ευρωπαϊκή έννοια του όρου που παραπέμπει σε μασκαρεμένο ολιγάρχη) καθιέρωσε το δημοκρατικό πολίτευμα. Δεν μπορεί κανένας να γνωρίζει για το αν είχε αγαθές προθέσεις, αλλά για πρώτη φορά η μοιρολατρική ιεραρχία έφαγε τα μούτρα της. Κι αυτό γιατί ουσιαστικά ο καλύτερος τρόπος για να προστατευθεί μια χώρα είναι να ενδιαφέρονται οι κάτοικοι της (Ζωντανό παράδειγμα προς αποφυγή η δημοκρατική παρωδία του σύγχρονου ελληνικού κράτους «το μεγάλο μας τσίρκο»). Βέβαια η οικογενειοκρατία είναι μια αρρώστια που υπήρχε, αλλά ο κάθε έξυπνος ηγέτης ξέρει πως η απολυταρχία είναι μια μαύρη τρύπα που καταπίνει στο διάβα της τους πάντες. Επίσης δεν είναι τυχαίο πως στην μόνη ίσως πραγματική δημοκρατία, με εξαίρεση κάτι Σκανδιναβικά και Αφρικάνικα χωριά, καθιερώθηκε η σεισάχθεια δηλαδή η απαγόρευση της δημιουργίας χρέους του ελεύθερου πολίτη με αντάλλαγμα την ελευθερία του. Αυτό γιατί ακόμα και μια σκληρή δικτατορία δεν έχει το δικαίωμα στέρησης των βασικών δικαιωμάτων του πολίτη. Δικαιώματα όπως η στέγη, η σίτιση και η κοινωνικότητα πού όσες φορές καταπατήθηκαν γέννησαν την οργή (Οθωμανική Αυτοκρατορία) ή την αδιαφορία (Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία).

Αν πιστεύεις αναγνώστη μου ότι δεν υπάρχουν ταξικές διαφορές σήμερα τότε είσαι γελασμένος. Η πυραμίδα στον σύγχρονο κόσμο μας έχει την τιμητική της. Από το παράδειγμα της υγείας που σου ανέφερα μέχρι το τι τρως και το τι πίνεις, ιεραρχείται με αυτό το άχαρο σχήμα. Επίσης μεταξύ της βάσης και τις κορυφής υπάρχουν και αυτοί που διατηρούν την πυραμίδα μιας και πατάνε στην βάση. Ένα παράδειγμα είναι οι τεχνοκράτες οι υψηλά αμειβόμενοι υπάλληλοι (οι περισσότεροι κάτοικοι του χαρτοκιβώτιου στις ΗΠΑ), οι φελλοί καθηγητές, πρυτάνεις πανεπιστημίου (και λοιπών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων) διορισμένοι τις περισσότερες με κομματικά κριτήρια (ουδείς μωρότερος των ιατρών αν δεν υπήρχαν οι δάσκαλοι), οι δημοσιογράφοι που αποτελούν την τέταρτη προσκυνημένη εξουσία. Και επειδή είναι μακρύς ο κατάλογος δεν θα σε κουράσω. Όλοι αυτοί το λοιπόν ζουν στην από την βάση της πυραμίδας. Το κακό συμβαίνει όταν αυτή η έρημη βάση αρχίζει και συνθλίβεται. Τότε αρχίζει το τραγουδάκι «πήραμε την κάτω βόλτα όμορφη μου Παναγιώτα». Αυτό γιατί ξαφνικά η επόμενη στρώση που πατούσε ασφαλής πάνω στους «από κάτω» βρίσκεται να είναι οι «κάτω». Τότε το ποιο δύσκολο που έχουν να κάνουν σαν βάση της πυραμίδας είναι να πουλήσουν αέρα. Ναι αναγνώστες μου γίνονται δούλοι στην θέση των δούλων. Αυτό μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους. Πόλεμος, ή αλλαγή ηγεσίας. Οι μισοί Μικρασιάτες πρόσφυγες από έμποροι και μεγαλοκτηματίες βρέθηκαν στον Πειραιά ή στην Θεσσαλονίκη αχθοφόροι και καπνεργάτες (οι τυχεροί που γλίτωσαν από το κουρδικό λεπίδι). Βλέπετε εμείς που είμαστε από εκεί έχουμε ακόμα δυνατή μνήμη, που δεν μας κάνει μνησίκακους αλλά προσεχτικούς.

Αυτοί που τόσα χρόνια συντηρούσαν την πυραμίδα λόγω της νέας αντίληψης των κρατούντων αδυνατούν πλέον να το κάνουν. Το μέλλον της πυραμίδας λοιπόν αν συνθλίβει η βάση της είναι η διαδοχική κατάρρευση του οικοδομήματος. Αυτό βέβαια διορθώνεται με πόλεμο. Αλλά αυτό είναι κάτι σαν την μορφίνη στους καρκινοπαθείς. Παρηγορητική θεραπεία για να μην πονάει ο ασθενής λίγο πριν το μοιραίο. Το ευτύχημα είναι ότι η πυραμίδα συνεχίζει να υπάρχει απλά είναι πια «επίπεδη».

 

Πηγή:ΜΥΘΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Ο Κήρυκας, η κουτσομπόλα και ο δημοσιογράφος.

Τον τελευταίο καιρό με βασανίζει ένα ζήτημα που σίγουρα δεν απασχολεί μόνο εμένα. Πως θα μπορούσε άλλωστε όταν κάτι τόσο σημαντικό όσο η πληροφόρηση είναι αναγκαίο για την επιβίωση του κάθε ζώντος οργανισμού του πλανήτη. Η πληροφορία αναγνώστη μου είναι δύναμη, και η δύναμη είναι το στοιχείο εκείνο που βοηθά στην παράταση του μόνου πράγματος που κανένας δεν μπορεί να αποφύγει δηλαδή τον θάνατο. Μέχρι λοιπόν να σηκώσουν το έπιπλο με το καπάκι που θα μας περιέχει θα έχουμε την ανάγκη της πληροφορίας, όπως του φαγητού, του ύπνου, του έρωτα και του ονείρου.

Έτσι κάθε εξουσία που σέβεται τον εαυτό της δίνει βάση στον έλεγχο των παραπάνω βασικών αναγκών. Στην πληροφορία μάλιστα δίνει κάτι παραπάνω, μιας και αν κυκλοφορεί ανεξέλεγκτη μπορεί να της κάνει τόσο μεγάλη ζημιά που η ήτα ενός ηγέτη σε έναν πόλεμο μάλλον μοιάζει με σωτηρία. Άλλωστε ο ίδιος ο πόλεμος είναι μέσο άσκησης πολιτικής κατά τον Καρλ Βον Κλαούσεβιτς και μάλιστα όταν ο κόσμος αντιληφθεί και αξιολογήσει την πληροφορία προς όφελος του. Έτσι στην Ελλάδα με ένα θερμό επεισόδιο (όπως τα Ίμια), βλέπουμε τους «κακούς» Τούρκους και παραβλέπουμε τον μιζαδόρο Άκη. Βέβαια το θερμό επεισόδιο συμφέρει και την Τουρκική κυβέρνηση που διατήρησε την μιζαδόρα Τανσού για όλη τη διάρκεια της θητείας της. Ο φίλος μου ο Θανάσης πίνοντας τον καφέ του μου είπε «όταν βλέπεις δυο φτωχούς να μαλώνουν ψάξε να βρεις τον πλούσιο που τους βάζει». Η πληροφόρηση και τα μέσα της αυτόν τον ρόλο παίζουν. Να μην το βρεις με τίποτα. Η ιστορία μας το διδάσκει με το κλασικό παράδειγμα του κήρυκα. Ήταν πρόσωπο ιερό που κρατώντας το μπαστούνι του και μόνο δεν κινδύνευε από τίποτα. Κι αυτό γιατί αν πειράξεις έναν κήρυκα είναι σαν να κόβεις το τηλεφωνικό δίκτυο που χρησιμοποιείς. Την ίδια αξία είχαν και ο ντελάλης καθώς και η κουτσομπόλα της γειτονιάς. Ήταν πρόσωπα που, αν και πολλές φορές μας ήταν αντιπαθή, ωστόσο ήταν καλοδεχούμενα κυρίως όταν οι πληροφορίες που μετέφεραν ήταν υπέρ μας. Και βέβαια οι άρχοντες που δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη για να μπορούν να το ελέγχουν το μετέτρεψαν σε επάγγελμα. Αυτό είναι απόλυτα φυσικό μιας και ο εμπειροτέχνης (κήρυκας) και η ερασιτέχνης (κουτσομπόλα), μεταφέρουν πολλά που δεν πρέπει να μεταφερθούν. Φανταστείτε το που έπαθαν οι Πεισιστρατίδες από το «νενικήκαμεν» του Φειδιππίδη. Τώρα δεν θα υπήρχε χρυσός αιώνας μιας και η Αθήνα θα ήταν ότι η Ελλάδα τώρα. Ένα προτεκτοράτο.

Έτσι το ειδησεογραφικό δίκτυο μεταφέρει πάντα την πληροφορία που έχει το χρώμα του χρυσού. Κίτρινο. Δεν είναι τυχαίο πως οι δημοσιογράφοι που πήγαν να μεταδώσουν κάτι παραπάνω, ή κάτι διαφορετικό είχαν όλοι το ίδιο τέλος. Τους έφαγε το μαύρο σκοτάδι. Ναι αναγνώστη μου όσες εκπομπές της τηλεόρασης έλεγαν κάτι που δεν «έπρεπε» απλά εξαφανίστηκαν. Τα «ανεξάρτητα» έντυπα έχουν σπόνσορες που δεν δίνουν τα λεφτά τους για να μάθεις εσύ την αλήθεια. Ακόμα και το διαδίκτυο που χρησιμοποιώ για να γράφω τα άρθρα μου είναι ελεγχόμενο και ανά πάσα στιγμή διακοπτόμενο. Αν θέλεις, για να το διαπιστώσεις, κάνε ένα πείραμα. Όταν ήμουν σε μια σελίδα, που κοινοποιούσα χιουμοριστικές αφίσες, τα έβαλα με τον αντιεξουσιαστικό χώρο και την πιθανότητα να λειτουργεί σαν μέσω χειραγώγησης του κόσμου σπρώχνοντας τον προς την άκρα δεξιά (μιας και η βία δεν έχει πρόσημο). Μ’ αυτόν τον τρόπο βρέθηκα με έναν ωραίο αποκλεισμό. Αυτό δείχνει βέβαια ότι όντως κανένας δεν αντέχει την αλήθεια και κυρίως όταν πατάει γερά στην λογική. Δοκίμασε να το κάνεις και θα δεις πόσο εύκολα θα κάνεις εχθρούς. Βλέπεις το αμερόληπτο της ενημέρωσης είναι κάτι σαν το ανεξάρτητο της δικαιοσύνης. Παρεμπίπτοντος ο ναρκομανής που με έκοψε σπούδασε δημοσιογράφος, οπότε καταλαβαίνεις ότι ουσιαστικά είναι ένα γρανάζι του συστήματος που σφυρίζει αδιάφορα. Ακόμα κι εγώ μπορεί να είμαι αλλά αυτό το καταστείλω μέσα μου μιας και η κύρια άποψη μου είναι ότι μπορώ να συνεργάζομαι με όλους όσους δεν έχουν σκοπό να μου φορέσουν σαμάρι.

Έτσι συνοψίζοντας θα σου πω πως φορέας ενημέρωσης μπορεί να είναι ο καθένας, αρκεί να μην καβαλάει την είδηση και αναπαράγοντας την όπως την βλέπει κι όχι όπως θα ήθελε να την δει. Ναι αναγνώστη μου προτιμώ να με ενημερώνει ο κήρυκας ή η κουτσομπόλα παρά ο Δημοσιογράφος.

 

Πηγή: ΜΥΘΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Παξιμαδοποίηση κοπράνων. Ένα ψυχικό νόσημα με σημαία την διαστροφή.

Σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη του κόσμου που ζούμε, με εξαίρεση την Ινδία και την άπω Ανατολή, η ζωή που μας δίνεται είναι για μια φορά και στο περιορισμένο μέσο διάστημα των ογδόντα ετών δηλαδή είκοσι χρόνια λιγότερα από την «ιστορική στιγμή» που είναι ο αιώνας. Βέβαια η μέτρηση του χρόνου είναι ένα βάναυσο άθλημα που οι άντρες το μαθαίνουν στον στρατό και οι γυναίκες στον γυναικολόγο. Αυτό το ιστορικό μας «φτέρνισμα» που λέτε φίλοι και εχθροί μου, εμείς τα δίποδα, έχουμε το ταλέντο να το κάνουμε τόσο επίπονο που το κάναμε τέχνή. Είναι εντυπωσιακό πως το κινέζικο βασανιστήριο της σταγόνας, ενώ δεν προκαλεί πόνο, καταφέρνει και τσακίζει αυτόν που το υφίσταται.

Οι απόγονοι των δουλοπάροικων του Ιωάννη του Ακτήμονα, αδερφού του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου (του πιο εξέχοντος μέλους της Καθολικής Συμμορίας, που με πρόσχημα την απελευθέρωση των Ιεροσολύμων μας τάραξε από το 1204 ως το 1453 στο πλιάτσικο) λένε το γνωστό «Time is Money» που μεταφράζεται στην μαλλιαρή «ο χρόνος είναι χρήμα».Αυτοί βέβαια το χρήμα το χρειάζονται περισσότερο από εμάς, γιατί όταν μια χώρα έχει τόσο κρύο και υγρασία για να θεωρείται «πολιτισμένη» πρέπει οι πολίτες της να αγοράζουν τα πάντα. Εμείς πάλι που ζούμε σε μια χώρα λουσμένη από ήλιο, δεν χρειαζόμαστε και πολλά, θα έλεγα δεν χρειαζόμαστε τίποτα αλλά για να μπορώ να το προτείνω πρέπει πρώτα να το εφαρμόσω στον εαυτό μου. Ακόμα και ο παραχαράκτης από την Σινώπη ο Διογένης, παρά ότι ζούσε σε πιθάρι, είχε κάποιες ανέσεις που του είχαν εξασφαλίσει οι μαθητές του και η σταδιοδρομία του σαν κιβδηλοποιός στην δουλειά του πατέρα του. Άλλωστε μια φαρμακερή γλώσσα δεν μπορεί να λειτουργήσει ούτε με πολύ άδειο, αλλά ούτε και με πολύ γεμάτο στομάχι. Η διαστροφή ξεκινάει από την στιγμή που αυτός που δεν έχει την ανάγκη του Σάξονα για εργασία κάνει «κομπόδεμα». Ναι αναγνώστη μου οι μικρές περιουσίες στην χώρα μας είναι δώρο του Απόλλωνα μιας και ουσιαστικά προέρχονται από την δυνατότητα μας να είμαστε αυτάρκεις σε μια χώρα που σε ελάχιστες περιοχές η θερμοκρασία πέφτει κάτω από το μηδέν κατά την διάρκεια του χειμώνα με οπωρικά που μπορούν να βγαίνουν σε δύο σοδειές το τον χρόνο. Οι άντρες πήγαιναν ένα μεροκάματο στο σπίτι και οι γυναίκες μπορούσαν (Πριν την φεμινιστική παγίδα της «ισότητας», που δεν ήταν παρά μασκαρεμένη καταδυνάστευση) να διαχειρίζονται μια μικρή περιουσία με μόνη αμοιβή την ιδιότητα της νοικοκυράς. Αξίζει να σημειώσουμε ότι Ελλάδα, είναι η μόνη χώρα που προσδίδει τίτλο ευγένειας σε γυναίκα χωρίς αυτό να προσδιορίζει ταξική θέση και χωρίς να είναι παρομοίωση. Οι κατάλληλοι άνθρωποι, στην κατάλληλη θέση, στον κατάλληλο τόπο. Δεν ήταν βέβαια όλα ρόδινα αλλά γι αυτά που είχε ο μέσος Ρωμιός, ο μέσος ευρωπαίος έπρεπε να δουλέψει πολύ σκληρά ή να ξεπαστρέψει πολύ κόσμο. Δεν είναι τυχαίο ότι πίσω από κάθε οικολογική καταστροφή, γενοκτονία και πόλεμο κρύβεται ένα ευρωπαίος (Καναδική μεταλλευτική στις Σκουριές και τον Αμαζόνιο, Αυστραλός στην Τασμανία, Ισπανός στο Περού κτλ). Βέβαια οι Ευρωπαίοι ζηλεύουν ότι δεν έχει αυτήν την κτηνώδη μανία την κτήσης και ή το οικειοποιούνται ή το εξαφανίζουν (Ιθαγενείς της Βορείου Αμερικής από τους Αγγλοσάξονες, Γενοκτονία των Ιθαγενών της Κούβας από τους Ισπανούς του Κολόμβου και άλλα «λαμπρά» Ιστορικά παραδείγματα που σας αφήνω να τα βρείτε μόνοι σας). Σ’ εμάς τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα. Η φραγκοκρατία, οι δοτοί βασιλιάδες και κυβερνήτες, η γερμανική κατοχή, έφεραν μόνο πλήγματα. Το τελευταίο πλήγμα της κατοχής ήταν και το πιο ισχυρό. Την γενιά των κατοχηκόπληκτων (μια ζημιά που καμία πολεμική αποζημίωση δεν καλύπτει). Μια γεννά που σαν παιδιά της κατοχής βίωσαν την πείνα, δούλεψαν σκληρά και έκαναν το βασικό. Έμαθαν να κάνουν τα κόπρανα τους παξιμάδι. Αυτό σε συνδυασμό με την χαλαρή νομικά (για τους «ήσυχους» πολίτες) χώρα που ζούμε και με τα δωράκια των Ευρωπαίων «φίλων» μας (που εξαγόραζαν για τρεις γενιές συνειδήσεις), βοήθησε στο να δημιουργηθούν κάποιες οικονομίες. Τούτο το γεγονός έμπαινε στο μάτι όσον δεν μπορούσαν να το κάνουν στις άλλες χώρες της Γηραιάς Ηπείρου.

Έτσι κάθε έλληνας έχει ένα σπιτάκι (που συνήθως είναι το Μαυσωλείο του) και λίγες οικονομίες σε λογαριασμό ταμιευτηρίου για μια ώρα ανάγκης. Αυτή η κατάσταση κατάφερε να εξασφαλίσει την οικογενειακή θαλπωρή αλλά διέσπασε την κοινωνική συνοχή. Έτσι γίναμε ένας άθλιος και άβουλος συρφετός που αντί να κοιτάμε το συμφέρον μας μέσα από την οπτική της κοινωνίας που ζούμε, φτιάξαμε κλίκες που έτρωγαν τους αδύναμου με σειρά προτεραιότητας.. Αντί να χαρούμε την ζωή μας την σπαταλούσαμε στο πως θα αποκτήσουμε πράγματα που δεν μπορούμε να πάρουμε μαζί μας μετά το τέλος του «φταρνίσματος». Ναι αναγνώστες μου. Γίναμε διαστροφικοί με το χρήμα και ότι άλλο, εκτός από την αναζήτηση της πραγματικής ευτυχίας. Ο Επίκουρος έλεγε πως ο σκοπός της ηδονής είναι να εξαλείφει τον σωματικό πόνο και την ταραχή της ψυχής. Εμείς αυτό το γράψαμε στα παλιά μας τα παπούτσια και ορίσαμε σαν ηδονή το «φιάλη πρώτο τραπέζι πίστα» (πιάνοντας το μπούτι της γυναίκας του κολλητού μας, παρατήρηση που μου ανάφερε κάποιος σερβιτόρος Μαιτρ του είδους για τους θαμώνες ατής της διασκέδασης). Γίναμε δηλαδή Φράγκοι με φουστανέλα.

Ο Φοίβος Ανωγειανάκης, στα μουσικά του βιβλία, περιγράφει μια άλλη Ελλάδα που τα παιδιά έφτιαχναν μόνα τους τα παιχνίδια τους και έπαιρναν ρόλους που παρέπεμπαν στους γονείς τους. Τώρα αποβλακώνονται σε κάποιον υπολογιστή ή παιχνιδομηχανή και έχουν σαν πρότυπο κάποιον λατινοαμερικάνο ποδοσφαιριστή(ή κουνιστό τραγουδιστή) ή κάποια αμερικάνα ιερόδουλο πολυτελείας (ηθοποιό, μοντέλο, ή τραγουδίστρια τύπου «από φωνή κορμάρα»). Οι γέροι μας μαστουρώνουν με τις ειδήσεις που σερβίρουν οι δημοσιοκάφροι και οι μεσήλικοι κοιτάζουν να παριστάνουν τον εραστή ή την θεογκόμενα στην πιτσιρίκα που βλέπουν στο μπαράκι ή στον πακετά της γειτονιάς αντίστοιχα. Αν ζούσε ο Αριστοφάνης σίγουρα θα ήταν η χρυσή του εποχή μιας και με τόσους κωμικούς χαρακτήρες θα έκανε χρυσές δουλείες.

Όλη αυτή η θεατρική παράσταση νεοπλουτισμού που στις μέρες μας οδήγησε όπως ήταν αναμενόμενο στην τάξη των νεόφτωχων, ξεκινά με μια αρχή. Την αρχή του πώς να κάνετε τα προϊόντα εκκενώσεως του παχέως εντέρου σας παξιμάδι. Μου έχουν ζητήσει από να τους πληρώσω τον καφέ μέχρι τα του «καίγομαι», τζογαδόροι που έριχναν τον μισθό μου σε μια ζαριά (ή στον κουλοχέρη), κάτοχοι γερμανικού αυτοκινήτου (ο τύπος με την Mercedes που λέει και ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης), συλλέκτες άχρηστων πραγμάτων (στα δύο το ένα δώρο) και χαζοθείτσες ανεξαρτήτου ηλικίας που κοστολογούσαν την μαύρη τρύπα στο διάστημα ανάμεσα στα πόδια τους περισσότερο από τις «αγορανομικές» τιμές που ορίζουν οι επαγγελματίες εκδιδόμενες που στο κάτω-κάτω κάνουν την δουλειά τους νόμιμα, με υγειονομικές βεβαιώσεις και τις κοινωνικές συνέπειες που επιτάσσει το αρχαιότερο «τίμιο» επάγγελμα. Όλοι αυτοί είχαν κάτι κοινό. Ενώ δεν υπολόγιζαν τι θα δώσουν για το όποιο πάθος είχανστην υπόλοιπη ζωή τους έκαναν τα κόπρανα τους φρυγανιά. Η πλήρης διαστροφή δηλαδή. Βέβαια όλα αυτά έχουν σαν βάση την έλλειψη παιδείας. Για εμένα το μέγιστο αγαθό είναι η αυτάρκεια. Για τους παραπάνω το πώς θα διατηρήσουν το status μέσα στην κλίκα που ανήκουν (βασιλεία του «τίποτα»). αν πρέπει να γίνουν κάτι άλλο τους πιάνει πανικός σε επίπεδο αυτοκτονίας.

Για να είσαι πλούσιος αναγνώστες μου δεν θέλει να έχεις μόνο λεφτά. Πρέπει να ξέρεις να τα πολλαπλασιάζεις, τα κρατάς και το βασικότερο όλων να τα τρως. Οι πλούσιοι δεν έχουν την ανάγκη της επίδειξης παρά μόνο όταν αυτό τους γλιτώνει από τον έλεγχο τους ΣΔΟΕ. Γι αυτό κι εμείς δεν γνωρίζουμε παρά ελάχιστους που φαίνονται μόνο και μόνο γιατί όταν συμβαίνει αυξάνεται το «κομπόδεμα» τους.

Αυτό το κομπόδεμα φίλοι μου δεν γίνεται με τον χαζό διορισμό στο δημόσιο, ούτε με δουλειά, ούτε με μικροαπάτες. Γίνεται με τρόπους που το οργανωμένο έγκλημα τους ζηλεύει, οι κρατικοί μηχανισμοί το τρέμουν και οι Στρατιωτικοί (και παραστρατιωτικοί) μηχανισμοί το ονειρεύονται. Αυτοί που πιστεύουν ότι με ένα εξοχικό έχουν και περιουσία δυστυχώς είναι τόσο πνευματικά καθυστερημένοι που οι Αστερίες οι μέδουσες, που δεν έχουν εγκέφαλο, δείχνουν μπροστά τους διάνοιες. Πάσχουν από ψυχικό νόσημα που δεν θεραπεύεται μια και η ψυχιατρική δεν μπορεί να θεραπεύσει το εγκέφαλο που έχει μετατραπεί σε στόκο. Η βλακεία άλλωστε είναι δικαίωμα του κάθε ανθρώπου που νομίζει ότι είναι ελεύθερος. Πάντως η ζωή όπως την μάθαμε είναι μία και όταν αν θέλετε να την ζήσετε όταν θα σας δοθεί ξανά η ευκαιρία να δείτε κάποιο οικονομικό κέρδος στην τσέπη σας να το φάτε μόνο μια φορά και να μη το ξαναφάτε σαν «παξιμάδι».

 

Πηγή: ΜΥΘΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Οι κρυφές γωνιές της βαρβαρότητας μέσα στον πολιτισμό

Όσο και να προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε τον άνθρωπο, αγαπητοί μου αναγνώστες πάντα αυτό το πρωτεύον θηλαστικό θα μας εκπλήσσει. Πότε αισιόδοξα και πότε δημιουργώντας τόση πικρία που η καταστροφή του κόσμου να φαντάζει σαν την απόλυτη λύση. Αναλύοντας τον ελληνικό πολιτισμό στην «Γέννηση της τραγωδίας» ο Νίτσε έκανε μια παρατήρηση που όντως εξηγεί την φύση του ανθρώπου αρκετά καλά. Έδωσε δύο θεούς τον Απόλλωνα και τον Διόνυσο. Κι ενώ ο Απόλλωνας έχει την τιμητική του (ακόμα και στο διαδίκτυο), ο Διόνυσος κάνεις τις βρωμοδουλιές του σκανδαλίζοντας τον τακτικό και έντιμο βίο μας. Και αυτό γιατί ο άνθρωπος έχει και την άγρια, βάρβαρη, χαοτική του πλευρά. Όπως έλεγε ο Κυρ Νίκος ο Τσιφόρος «Ο Ησίοδος έξυσε το μούσι του και είπε εν αρχήν ειν το Χάος». Ναι αναγνώστες μου το Χάος επιστρέφει με διάφορες μορφές, και μάλιστα με την μορφή αυτού του παιχνιδιάρη θεού. Ως εδώ όλα καλά. Όλοι έχουμε την ανάγκη του να ξεδώσουμε από τον καθώς πρέπει τρόπο ζωής μας. Αλλά το χάος είναι κάτι ανεξέλεγκτο. Και όταν ο Νίονιος δεν μπορεί να εκτονώσει την οργή του καθωσπρεπισμού τότε γεννιέται η κόρη του που ακούει στο όνομα βαρβαρότητα. Και παρά ότι είναι παιδί της αταξίας κάνει και με δυο αλλόκοτες φιλενάδες το κράτος και την βία. Βλέπετε η βαρβαρότητα προσδιορίζει πολλά πράγματα.

Και επειδή καλό είναι να πιάνουμε το παιδί από το οικογενειακό του περιβάλλον ο μπαμπάς Διόνυσος δεν ανήκει στο Δωδεκάθεο. Και αυτό γιατί έχει η Θρακική ή Σκυθική καταγωγή (οι πρόγονοι μας σαν πιο ανοιχτόμυαλοι δεχόταν εκτός από αλλοδαπούς εργάτες και αλλοδαπούς θεούς που τους πληρώνανε και με γιορτές και με λατρείες, όχι σαν τους παραγωγούς φράουλας που αποδείξανε την ασυνέχεια του Νομού Ηλείας με την Αρχαία Ολυμπία). Η βαρβαρότητα δηλαδή έχει να κάνει με τα ένστικτα των ανθρώπων που δεν τιθασεύονται από την λογική ή την πειθώ. Γι αυτό και όσοι στήριξαν άλλωστε την ζωή τους και τις σχέσεις τους σε λογικά συμπεράσματα απέτυχαν παταγωδώς. Η βαρβαρότητα μπορεί να κρυφτεί παντού. Από το κλομπ του ΜΑΤατζή (που δέρνει ένα χωριό για λογαριασμό των Καναδικών μεταλλευτικών, ή τους συνταξιούχους που ζητάνε να μην τους κοπεί η αξιοπρέπεια στο τέλος της ζωής τους), την καφέ ρίζα της ξανθιάς που κάνει «ταραχή» στο σκυλάδικο χιλιομέτρου, τον πολιτικό που πατρονάρει τα πόστα επαιτείας σε συνδυασμό με τον εργολάβο που εισάγει ζητιάνους από άλλες Βαλκανικές χώρες και η αστυνομία κάνει τα στραβά μάτια. Βέβαια η βαρβαρότητα συχνάζει και στα καλύτερα σπίτια. Έχω ακούσει για διάφορους μορφωμένους που κακοποιούν τις συζύγους τους, ιερωμένους που ασελγούν σε αγοράκια, καθηγητές που εκβιάζουν μαθητές για την πτυχιακή τους. Θα μου πείτε φήμες. Ναι θα σας πω βέβαια ότι καπνός χωρίς φωτιά δεν υπάρχει παρά μόνο όταν είναι αναψυκτικό σε ξηρό πάγο. Σαφώς υπάρχει και η συκοφαντία αλλά από μόνη της συνήθως πέφτει στο κενό. Άλλωστε αυτό είναι ένα επάγγελμα που μαζί με την ιερόδουλο, τον ιερέα και τον πολιτικό έχουν δομήσει την ανθρώπινη ιστορία. Η κρυμμένη βαρβαρότητα δεν έχει να κάνει με την απόκρυψη των γεγονότων μόνο αλλά και με την αλλοίωση τους σε σημείο που να εξισώνεται ο θύτης με το θύμα. Ναι αγαπητοί μου. Η βαρβαρότητα έχει θύματα. Αν δεν είχε άλλωστε δεν θα ξόδευα τον πολύτιμο μου χρόνο για να λέω κάτι που δεν προσεγγίζει όλους μας. Η Βαρβαρότητα που ζούμε στις μέρες μας βέβαια έχει σαφή προέλευση. Το ίδιο μας το κράτος που την επιτελεί για την κλίκα που το χρηματοδοτεί. Επίσης την αντανάκλασή της όταν ο κάθε κακομοίρης ξεσπά πάνω μας την βαρβαρότητα που δέχεται νομίζοντας ότι είμαστε του χεριού του. Ναι φίλοι μου. Ο πολιτισμός μας είναι τόσο απολίτιστος που αυτοί που μας κλέβουν την ζωή μετά οργανώνουν ιδρύματα και φιλανθρωπίες για να απαλύνουν τον πόνο μας. Ο πολιτισμός μας είναι να οργανώνουμε συναυλίες για την Αφρική αφού πρώτα θα πουλήσουμε τα όπλα που θα σφαχτούνε. Θα κοινοποιούμε ή θα αποκρύπτουμε γενοκτονίες ανάλογα με το πώς συμφέρει στη άποψη μας ή το πορτοφόλι. Επίσης όλοι εμεί οι πολιτισμένοι που κανιβαλίζουμε, διατυμπανίζοντας πολιτισμό που δεν μπορούμε να τον στηρίξουμε. Η διαφορά μας από την λίθινη εποχή είναι ότι ο άνθρωπος των σπηλαίων (και αναφέρομαι στην κανονική λαογραφία των μέχρι πρόσφατα ζώντων πολιτισμών και όχι στις πιθανόν στημένες θεωρίες του Homo Erectus) είχαν κανόνες που ίσχυαν στην ομάδα, βασισμένες στην ηθική και το κοινό καλό. Εμείς ζούμε με πιθανών χιλιάδες ανθρώπους γύρο μας και αισθανόμαστε μόνοι. Ναι αναγνώστες μου ο πολιτισμός μας περιέχει πολύ βαρβαρότητα. Απλά πρέπει να περιμένετε να ξεπροβάλει από τις γωνίες που κρύβεται.

 

Πηγή: ΜΥΘΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Μαίανδρος η συμβίωση της τάξης με το χάος.

Για να μην απορείς τι σχέση μπορεί να έχουμε με το σχήμα αυτό αγαπητέ μου αναγνώστη θα σου πω ότι διέπει την ζωή μας. Έχω ταλαιπωρηθεί αρκετά από άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου γιατί με θεωρούσαν ακροδεξιό επειδή σχεδίαζα μαιάνδρους. Βέβαια και από ακροδεξιούς που με θεωρούσαν αντιεξουσιαστή επειδή γενικά έχω ένα θέμα με τις φανφάρες όταν δεν βγαίνουν από τρομπέτα αλλά από μικρόφαλλους αυγοκέφαλους που με μια σημαία προσπαθούν να δείξουν κάτι που δεν είναι, πατριώτες δηλαδή. Η δική μου άποψη είναι ότι μπορώ να φιλοσοφώ με σημάνσεις μέχρι το σλαβικό μου «παρέκταμα» να πάψει να επιτελεί την δεύτερη λειτουργία του προστάτη. Μετά ίσως μπορέσω να κατατάξω τις απόψεις μου, στην βούληση, την μοίρα ή τον σκοπό αν δεν με σηκώσουν πρώτα οι τέσσερις. Αλλά ας ασχοληθούμε με ανθρώπους. Το σχήμα είναι μια γλώσσα από μόνο του και αυτήν την φιλοσοφική προσέγγιση που αγγίζει την μυθολογία είναι που θέλω να σου περιγράψω.

Κατ’ αρχή το όνομα Μαίανδρος έχει να κάνει με τον ποταμό της Μικράς Ασίας που ξεκινά από το εσωτερικό της και εκβάλει στο Αιγαίο. Στις εκβολές του ήταν χτισμένη η Αρχαία Μίλητος πατρίδα του Μεγάλου φιλόσοφου Θαλή. Η παρατήρηση είναι στοιχείο της γνώσης και της εφεύρεσης. Έτσι το σπειροειδές σχήμα των εκβολών του Μαιάνδρου μας έδωσε ένα από τα πιο γνωστά σχήματα της αρχαιότητας. Η κεραμική, η ζωγραφική, η γλυπτική και η αρχιτεκτονική το τίμησαν στο έπακρο. Η σπείρα αυτή βέβαια δεν περιορίσθηκε στις καλές τέχνες. Η τεχνολογία με πρώτον τον Αρχιμήδη έδωσε λειτουργικότητα σ’ αυτήν την ανακάλυψη, ιδέα, παρατήρηση ή ότι άλλο μπορεί να φανταστεί ο μέσος άνθρωπος. Οι αντλίες κυβικής διαστολής που δεν είναι εμβολοφόρες χρησιμοποιούν αυτό το σχήμα για να μεταφέρουν ρευστά. Εξέλιξη είναι ο έλικας που χρησιμοποιεί την ίδια αρχή. Η τεχνολογία τον συστημάτων στεγάνωσης πάλι χρησιμοποιεί το ίδιο σχήμα για να αποτρέψει την ροή αερίων και ρευστών σε στροβίλους υψηλής πίεσης. Τώρα ελπίζω να καταλαβαίνεις την αγάπη μου για το σχήμα αυτό. Γεννάει ανάλογά με την χρήση του πολλαπλές χρησιμότητες, όπως το γινγκ γιαν που προκαλεί την ισορροπία ή και πολλά άλλα σύμβολα που το κάθε ένα προσδίδει ιδιότητες που συμβάλουν στην οπτική γλώσσα. Αξίζει να σημειώσουμε επίσης ότι πέρα από την σπείρα ένα άλλο σχήμα που παράγεται στον ίδιο ποταμό είναι η πολλαπλή τεθλασμένη. Έτσι όπως είναι και η ζωή μας. Βλέπετε η ομαλή καμπύλη και η ευθεία είναι βαρετές όπως οι ζωή των ανθρώπων που τα βρήκαν όλα έτοιμα. Η ταραχή που προκαλεί δίνει την αστάθεια που χρειαζόμαστε για να καταλαβαίνουμε την αξία αυτής της ζωής. Δεν είναι τυχαίο πως οι περισσότεροι που δεν αντέχουν την ζωή (και αυτοκτονούν) είναι οι βολεμένοι ή οι πρώην βολεμένοι μιας και για τον άπορο και τον ταλαίπωρο η παράταση της ζωής είναι ένα έπαθλο.

Το σχήμα βέβαια ξεπερνά ακόμα και την τεχνολογία. Ο ανατολίτικος κύκλος με την δυτική ευθεία έρχονται να ισορροπήσουν με την σπειροειδή κίνηση της ιστορίας, κατά την οποία όλα επαναλαμβάνονται αλλά με την πρέπουσα απόκλισης που κάνει δυσδιάκριτο τον ιστορικό κύκλο. Για να μπορέσεις βέβαια να αποκολληθείς από την ευθύγραμμη Ευρώπη, το ανατολίτικο πεπρωμένο (κισμέτ) και τους ινδουιστικούς κύκλους (που είναι πολύ καλοί μόνο για τους Ινδούς και τους ευρωπαίους που με το Ράστα μαλλί κάνουν την μικροδιακίνηση ινδικών μπιχλιμπιδιών και αυθεντικής κάνναβης, μέχρι να γίνουν πρωταγωνιστές σε κάποιο Εξπρές του μεσονυκτίου) πρέπει εκτός από τα γράμματα να ψάχνεις και τα σχήματα. Ο Μαίανδρος είναι ένα σχήμα ισορροπημένο και παράλληλα ανισόρροπο. Η ιστορία των ανθρώπων το ίδιο. Είναι χάος με τάξη σε εναλλαγή. Όταν πας να το σχεδιάσεις είναι σαν να σχεδιάζεις την ιστορία ενώ θα δώσεις τα ίδια δεδομένα στις ίδιες συνθήκες θα φαίνεταί ίδιο αλλά μόνο αισθητικά αν το κοιτάξει με κάτι που υπερβαίνει τις αισθήσεις σου θα δεις ότι το αποτέλεσμα είναι διαφορετικό. Κι αυτό αναγνώστη μου είναι γιατί και ο ίδιος ο άνθρωπος είναι ένα ποτάμι. Πότε ρυάκι, ποτέ ξεροπόταμο χείμαρρος ή πλωτός ποταμός. Το σύμβολο αυτό εκφράζει τον ίδιο τον άνθρωπο. Δεν ρέει τυχαία κάτω από τα κεραμικά και τις ζωοφόρους. Δείχνει μια βαθιά όψη της ζωή μας που σπάει τα μούτρα της σε μια τεθλασμένη χάνεται σε λαβύρινθους με κομμένα κουβάρια και ταυτόχρονα επιβιώνει από το κακό προστατευμένη από τις ίδιες της τις κακοτυχίες. Ναι φίλοι μου γιατί η τάξη και τάξη και το χάος κάνουν πάντα καλή παρέα. Ελπίζω να βοήθησα για να βρείτε την μορφή τους.

 

Πηγή:ΜΥΘΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Η βούληση ο σκοπός και η μοίρα.

Δεν ξέρω πόσα είδη φιλοσοφικών θεωρήσεων υπάρχουν στον κόσμο. Κάθε φορά άλλωστε που κάποιος, έχοντας διαθέσιμο χρόνο ή χρήμα, πιστεύει ότι μπορεί να καλύψει τις φυσικές ή μεταφυσικές ανησυχίες, βγάζει και από μία. Βλέπε τα λυμένα προβλήματα δημιουργούν το πρόβλημα του όλα πάνε καλά (κατά τον λαό «κάποιο λάκκο έχει η φάβα»). Βέβαια αυτό είναι λίγο αφοριστικό, αλλά αν το καλοσκεφτούμε ποτέ δεν φιλοσόφησε κανένας που είχε τον αγώνα της επιβίωσης σαν αναγκαστική προτεραιότητα. Ακόμα και η λαϊκή φιλοσοφία είναι παράγωγο της ταβέρνας και του καφενέ, δηλαδή γνήσιο παιδί του ελεύθερου χρόνου. Αυτή η παραδοχή βοηθά να καταλάβουμε και την αξία του ανθρώπου στο να μεγαλουργεί, άσχετα με την κοινωνική του θέση αν οι συνθήκες τον ευνοούν. Το κακό είναι πως οι νηστικοί και οι κουρασμένοι αυξάνονται παράλληλα με την αύξηση του πληθυσμού και σε τέτοιο βαθμό που μειώνουν τα ποσοστά όσων σκέφτονται και όσων φιλοσοφούν. Οι εχθροί της σκέψης άλλωστε έχουν κάνει άριστη δουλειά σ’ αυτόν τον τομέα μιας και ο άβουλος μπορεί να μετατραπεί άνετα σε εργαλείο. Μια ελεύθερη σκεπτόμενη κοινωνία όπως και να χει καθιστά τον αρχηγό άχρηστο και διακοσμητικό στοιχείο.

Κατά συνέπεια αυτό σημαίνει ότι για να μπορείς να κυβερνάς οι πρώτοι που πρέπει να ξεπαστρέψεις είναι αυτοί που σκέφτονται. Βέβαια το κακό είναι ότι αυτόν τον τρόπο επειδή οι άνθρωποι ως εργαλεία άσκησης της εξουσίας απαξιώνονται ως οντότητες οδηγούνται ή στην οργή ή στην αδιαφορία με αποτέλεσμα να τρίζει ο θρόνος του κάθε αυτόκλητου «σωτήρα». Γι αυτό αν θες να ελέγχεις τα πάντα το πρώτο που έχεις να κάνεις είναι να βάλεις χέρι στις δεξαμενές της σκέψης π.χ. εκπαιδευτικό σύστημα. Οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης και έκθεσης ιδεών είναι επίσης το τελευταίο και πιο τρανταχτό παράδειγμα. Δεν είναι τυχαίο ότι μετά την 11^η Σεπτεμβρίου όλοι οι εξυπηρετητές κρατάνε αντίγραφα των δεδομένων που κοινοποιούμε για δύο τουλάχιστον χρόνια με σκοπό το έλεγχο και την άμεση επέμβαση σε περίπτωση «κινδύνου». Ίσως και τα άτυχα θύματα αυτού του συμβάντος να είναι η δαπάνη αυτής της σκοπιμότητας. Βλέπετε το ότι δεν διακρίνω διαβόλους δε σημαίνει ότι αναγνωρίζω αγγέλους στα κέντρα διαχείρισης της εξουσίας.

Η φιλοσοφία λοιπόν που πάντα ήταν που πάντα ήταν σε κόντρα με την εξουσία (ή σε σύμπνοια όταν έπρεπε να επιβιώσει με κλασικό παράδειγμα τον Αριστοτέλη) στηρίζεται σε τρία σημεία αναφοράς. Την βούληση, το πεπρωμένο και τον σκοπό. Υπάρχει και η φιλοσοφία της σήμανσης, αλλά αυτή λειτουργεί σαν κόλλα που συνδέει τα τρία προηγούμενα, όταν αυτά οδηγούν σε αδιέξοδο.

Η βούληση ας πούμε λέει πως ότι κάνουμε στην ζωή μας είναι καθαρά θέμα προσωπικών μας αποφάσεων. Έλα όμως που ένα τυχαίο γεγονός μπορεί να έρθει και να ανατρέψει το τι σκεφτόμασταν και ότι θέλαμε να πράξουμε; Και αν δεχτούμε ότι η ζωή μας είναι προδιαγεγραμμένη από τυχαία γεγονότα που συνθέτουν το πεπρωμένο, τότε πως εξηγείται ότι πετυχαίνουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε; Κι αν η ζωή μας έχει έναν σκοπό τότε πως η τύχη και η βούληση τον ευνοούν ή τον ανατρέπουν ανάλογα με τις «θαρραλέες» αποφάσεις μας, την «καλή» ή την «κακή» μας τύχη;

Η βούληση ας πούμε γεννά θεωρίες που έχουν ευνοήσει όπως ο βολονταρισμός και ο «υπεράνθρωπος» αλλά κα ταυτόχρονα την έχουν καταστρέψει όπως ο εθνοσοσιαλισμός και ο «υπάνθρωπος». Η μοιρολατρία όταν έγινε σκοπός γέννησε τον χριστιανισμό που κατέστρεψε την αρχαιότητα αλλά ήταν και το ελατήριο του ντετερμινισμού και του ουμανισμού που οδήγησε στην κουτσή αλλά σίγουρα ανθρωπιστική αναγέννηση. Η δεξαμενή της μοιρολατρίας πρόσφερε την απέχθεια που παράγει τον σοσιαλισμό, που αναδημιουργεί την ορθολογιστική αντιμετώπιση του κακομοίρη σαν πολιτικό ον αλλά παράλληλα οδηγεί στην επαναστατική βούληση από την μια και στην μοιρολατρική προσωπολατρεία από την άλλη. Η πανίσχυρη βούληση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας τσακίζεται από τους στωικούς (αυτήν την άποψη υιοθέτησαν οι χριστιανοί παρά την ιστορική παραχάραξη) που κηρύττουν την αδυναμία σαν αρετή και φέρνουν την μοιρολατρία του μεσαίωνα.

Τα παραδείγματα της αλλόκοτης αυτής ροής των σημείων είναι εντυπωσιακά όπως εντυπωσιακό είναι και πως το μυαλό ξεφεύγει από τις δεδομένες αισθήσεις και πλέοντας στο άγνωστο βρίσκει τον προορισμό του. Η θεωρία της σχετικότητας τσακίζεται στην γέννηση της από τα θεωρήματα της μη πληρότητας δηλαδή συγκρούεται ο Αϊστάιν από το Γκέντελ δύο επιστήμονες που είναι φίλοι και πίνουν το τσάι τους κάθε απόγευμα. Πως δηλαδή δύο άνθρωποι με εντελώς διαφορετικές απόψεις είναι φίλια προσκείμενοι ο ένας στον άλλον έχοντας τόσο αντίθετες γνώμες που σε άλλες καταστάσεις θα οδηγούσαν σε σφαγή; Ακόμα πιο περίεργο είναι ότι πολλοί άνθρωποι έχασαν την ζωή τους για πιο ασήμαντες φιλοσοφικές διαφωνίες για παράδειγμα αν το Άγιο πνεύμα πορεύεται και από τον υιό. Τελικά το αστείο είναι πως μια φιλοσοφική περιγραφεί του τι είναι άνθρωπος μπορεί να γελοιοποιηθεί από μια μαδημένη κότα (Διογένης);

Αν και σήμερα είχα μόνο ερωτήσεις σε ένα μόνο μπορώ να καταλήξω. Οι τρεις βασικοί φιλοσοφικοί πόλοι αναγνώστες μου θα βασανίζουν τα ανθρώπινα μυαλά για χρόνια. Το ζήτημα είναι πως κάθε τι που έλκεται στις άκρες είναι καταδικασμένο να αποτύχει μιας και χρειάζεται τα άλλα δύο για να υπάρχει.

 

Πηγή: ΜΥΘΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Όταν ο φόβος δεν έχει αντίκρισμα την απώλεια.

Ήρθε η στιγμή να αναφερθώ στην μεγαλύτερη ασθένεια που πέρασε ποτέ από την γη. Ναι άνθρωποι που ζείτε στη κουκίδα του σύμπαντος που σας δίνει τα πάντα για να ζήσετε. Καμιά ασθένεια δεν είναι τόσο επικίνδυνη όσο ο φόβος. Κι αυτό γιατί είναι γέννημα της ίδιας μας της ζωής. Ο φόβος σαν θεότητα είναι αδερφάκι του έρωτα δηλαδή παιδί του Άρη και της Αφροδίτης. Τι παράξενο άραγε; Γιατί οι αρχαιότητα βρήκε μια τόσο εύστοχη σήμανση για ένα τόσο υποχθόνιο συναίσθημα;. Ο πόλεμος με την ομορφιά γεννάνε την δημιουργία με την τροχοπέδη της. Γιατί είναι ένα φρένο σε ότι κάνουμε στην ζωή μας. Η παροιμία που λέει «ο φόβος φυλάει τα έρμα» ίσως να εξηγεί λίγο το συγκεκριμένο. Βλέποντας στο δίκτυο τις αντιδράσεις των συνομιλητών μου (όσων έχουν το στοιχειώδες θάρρος) η λέξη «φοβάμαι» είναι κρυμμένη σε κάθε τους πρόταση. Ναι αγαπητοί μου. Ο φόβος έχει αντικαταστήσει το οξυγόνο που αναπνέουμε. Μιλώντας με μια φίλη κατάλαβα πολλά στο γιατί ο κόσμος φοβάται. Γιατί η τάση της κοινωνίας είναι να τσακίζει τον δυνατό και όποιον νιώθει δυνατός. Βέβαια το έθεσε με την λογική του φύλλου αλλά αυτό είναι γιατί πολλές φορές η οπτική μας θολώνει από αυτά τα γεγονότα που έρχονται να μας τσακίσουν. Δεν μίλησα βέβαια γιατί πολλές φορές η σιωπή δίνει τον χρόνο του να αναθεωρήσεις την σωστή φράση που κινείται στην λάθος κατεύθυνση. Δεν περιμένω άλλωστε ο κόσμος να κατέχει το αλάθητο μιας και ούτε εγώ το κατέχω αλλά και γιατί οι μόνοι που δεν κάνουν λάθος βρίσκονται κάτω από το χώμα. Δεν μπορείς να ζητάς από τον κουρασμένο να χοροπηδάει επειδή έχεις κέφια.

Στην παρατήρηση που έγινε όμως επισημάνθηκε η γενναιότητα έναντι του φόβου και αυτό είναι ένα σημαντικό ελατήριο για να ερευνήσουμε λίγο πιο βαθιά αυτήν την παρατήρηση. Ο φόβος είναι άμεσα συνδεδεμένος μα την απώλεια. Όταν αγωνίζεσαι για να αποκτήσεις από το ελάχιστο που θα εξασφαλίζει την επιβίωση σου, είναι απόλυτα φυσικό να τρέμεις, να ιδρώνεις και να δακρύζεις. Επίσης είναι απόλυτα λογικό να ψάχνεις εχθρούς μέσα στους φίλους όταν σου έχουν περάσει το ότι ανάλογα με το πώς κάνεις την ανάγκη σου, έχεις και μια συγκεκριμένη θέση. Αυτό βέβαια είναι παραμύθι. Ο κάθε άνθρωπος ορίζεται από κάποια χαρακτηριστικά που δεν μπορούμε να τα κάνουμε συγκεκριμένα γιατί αλλιώς δεν θα ήμασταν όντα αλλά μηχανήματα. Φανταστείτε ότι υπάρχουμε γιατί η βούληση έδεσε με την τύχη για έναν συγκεκριμένο σκοπό. Απλά σαν φτωχοί συγγενείς των εννοιών που παράγουμε καταδυναστευόμαστε από τα δημιουργήματα μας. Και ένα δημιούργημα μας είναι και ο φόβος. Δεν είναι τυχαίο πως την πρώτη γαλλική επανάσταση την ακολούθησε η οχλοκρατία (ή λαϊκισμός) και η τρομοκρατία. Άρα όταν δεν είμαστε σίγουροι ότι κατέχουμε την απόλυτη αλήθεια ή όταν αυτήν δεν μπορούμε να την κάνουμε πράξη την θέση της λογικής την παίρνει αυτό το συναίσθημα.

Το άρθρο βέβαια το γράφω σαν άνθρωπος που έχει φοβηθεί πολύ στην ζωή του. Αυτή η μικρή κάψουλα από υδροκυάνιο μου έχει αφήσει πολλές φορές την πικρή της γεύση. Ας μην γελιόμαστε. Όποιος δεν την έχει αισθανθεί είναι η ψεύτης ή ψυχασθενής. Ακόμα και στην χημεία των νεύρων μας υπάρχει η αδρεναλίνη (έχουμε και εθισμένους σ’ αυτήν την ουσία) που επηρεάζει την λογική μας κρίση. Βέβαια όποιος πηδάει μ’ αλεξίπτωτο δεν σημαίνει ότι θα αντιδράσει στο αφεντικό του όταν του πει «σου μειώνω τον μισθό». Άρα ο φόβος είναι πιο ύπουλος απ’ ότι νομίζουμε. Το γεγονός που μόλις είπα δείχνει και τι τον παράγει. Ναι αγαπητοί μου στις μέρες μας βρήκε καινούργια μητέρα που λέγεται απώλεια. Σκεφτείτε βέβαια ότι στους και ρους μας αυτή η κυρία είναι στα πάνω της. Όσοι έζησαν την κατοχή σαν παιδιά έχτισαν την ζωή τους πάνω στον φόβο μην ξαναέρθει. Αυτό το πέρασαν και στα παιδιά τους και στα εγγόνια τους. Αλλά μετά από μια σύντομη περίοδο «βολέματος» (1981-2004) ο φόβος επιβεβαιώθηκε. Και είναι εύκολα εννοούμενο πως δεν έχει σταθερή μορφή γιατί ήξερε πως πίσω από τον φοβισμένο κρύβεται πάντα η οργή (η γκόμενα που ποτέ δεν μπόρεσε να κυκλοφορήσει μιας και τον θεωρεί παρακατιανό). Αλλά βλέπετε φίλοι μου τον θηλάζει ακόμα η νέα του μητέρα. Και όταν τελειώνει το γάλα της έχει και τις βρεφικές κρέμες (δημοσιογράφους και λοιπές μονάδες καταστολής). Τώρα θα μου πείτε «εσύ ρε μεγάλε δεν φοβάσαι». Αν απαντήσω πως «δεν φοβάμαι» σας παρακαλώ να με πείτε «ψεύτη». Αλλά αγαπητοί μου καθισμένος αρκετό καιρό και παρακολουθώντας έναν άνθρωπο που βαρέθηκε την ζωή του κατάλαβα κάτι. Ότι δεν έχω πια να χάσω τίποτα. Ένας φίλος μου που έγραφε ας πούμε δέχτηκε κάποτε απειλές για τις ιδέες που εξέθετε. Αλλά η ιδέα όταν την καταπιέζεις ουσιαστικά την κάνεις πιο ισχυρή. Θα μου πείτε «ένα ακόμα πτώμα σε χαντάκι». Ναι αυτό αληθεύει αλλά τα πτώματα στα χαντάκια και οι πολιτικοί κρατούμενοι πάντα κατάφερναν (αφού δεν συνδέονταν με τίποτα ποινικό) να ανατρέπουν τους θρόνους. Και ξέρετε γιατί; Γιατί όταν δεν έχεις να χάσεις τίποτα δεν ελπίζεις σε τίποτα τότε απλά είσαι ελεύθερος. Παρατηρώντας τους ανθρώπους που πέθαναν για ένα σκοπό, αυτοί που τους ξεπάστρεψαν τιμωρήθηκαν όχι από την κρατική αλλά από την ηθική δικαιοσύνη. Ο Κρέοντας είχε πιο σκληρή μοίρα από την Αντιγόνη. Ναι φίλοι μου αυτοί που έχουν τον φόβο σαν περίστροφο έχουν την τελευταία σφαίρα για λογαριασμό τους. Μόνο που τους σκοτώνει αργά και βασανιστικά μιας και η συνείδηση είναι πολύ ύπουλο πράγμα. Χτυπά εκεί που δεν το περιμένεις και με τρόπους που δεν φαντάζεσαι. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο πως κάποια νοσήματα έχουν να κάνουν μ’ αυτά τα επαγγέλματα. Γιατί όσο κενός και να ναι κάποιος η φύση έχει προβλέψει το τι παθαίνεις όταν προκαλείς δυστυχία. Το «μάτι» στον Ιβάν τον τρομερό ήταν μόνο του όπως και το αφεντικό του.

Βλέπεις λοιπόν πως όταν δε έχει να χάσεις τότε όσοι σου πήραν ότι έχει είναι και αυτοί που πρέπει να τρέμουν. Και αν νομίζουν πω με τον πανικό που προκαλούν θα κάτσεις στ’ αυγά σου βιδώνοντας σε σ’ έναν καναπέ ξέρουν το πώς αυτό είναι ένα δίκοπο μαχαίρι που χτυπά και αυτούς. Το ότι καταφέρνουν να σε κάνουν άπορο είναι στο χέρι του. Φτωχό δεν μπορούν να σε κάνουν. Ακόμα και να παρακολουθούν το τι λες μέσω δικτύου, ξέρουν πω αν σε απαγορέψουν αυτόν τον τρόπο θα χάσουν την δυνατότητα και του τι λες και δεν θα μπορέσουν να ελέγξουν το μέσο που εσύ θα συνεχίσεις να το λες. Η απαγόρευση των συναθροίσεων ας πούμε όποτε εφαρμόστηκε γέννησε απελευθερωτικά κινήματα. Οπότε μη φοβάσαι τίποτα. Ότι είναι να χάσεις ή το έχασες ή θα το χάσεις σύντομα.

 

Πηγή : ΜΥΘΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Οι σύγχρονες ορδές των βαρβάρων και τα εφτά κεφάλια του Αγίου Βονιφάτιου.

Αυτοί οι άνθρωποι ήταν μια κάποια λύση. Τα λόγια του ποιητή σ’ αυτήν την περίπτωση δυστυχώς αντικρούονται. Βλέπετε φίλοι μου κάθε λύση έχει τουλάχιστον δύο προβλήματα ένα που επιλύει και ένα που δημιουργεί. Η προϋπόθεση του βαρβάρου που αποτελεί λύση προϋποθέτει να είναι άγνωστος. Έλα όμως που μπορεί και μια κοινωνία να παράγει απολίτιστους όντας η ίδια πολιτισμένη. Μεγαλώνοντας στην πιο όμορφη για μένα πόλη του κόσμου (έτσι νοιώθω για την Θεσσαλονίκη και αυτό δεν πρόκειται να το αλλάξει τίποτα μιας και είναι σταθερή αξία για μένα τουλάχιστον), την έχω δει να κακοποιείται πολλές φορές από βαρβάρους. Από τους εσωτερικούς μετανάστες της εποχής του Κώστα του πρεσβύτερου (του πρώτου έλληνα οικολόγου πολιτικού, μιας και έδωσε δικαίωμα ψήφου και στα δέντρα), από τους παλιννοστούντες του τραγουδιού «το ψωμί της ξενιτιάς είναι πικρό» που από τις εργατικές γειτονιές της Νυρεμβέργης ήρθαν και έπνιξαν στο τσιμέντο την συνοικία μου για να έχουν το επιπλέον εισόδημα όταν θα κατεβαίνουν με την νοικιασμένη porsche και να κάνουν την φιγούρα τους σ’ εμάς τους ιθαγενείς, από τους διορισμένους στις ΔΕΚΟ από τον Κώστα τον Ελαιώνα που έδιναν το χωραφάκι τους στο χωριό για να αγοράσουν διαμέρισμα στην νέα πολιτεία Ευόσμου. Βλέπω την πόλη μου να βιάζεται από αυτούς που δεν μπορούν να καταλάβουν πως η φιλοξενία δεν δίνει το δικαίωμα της καταστροφής από τον επισκέπτη. Από τα χωριά τους καθόταν στα αυγά τους ήρθαν στην Θεσσαλονίκη για να ξεσαλώσουν.

Βέβαια δημιουργήθηκαν και πολλά ιδεολογικά φρούτα όπως η αντιεξουσιαστές, οι μηδενιστές και οι εθνοσοσιαλιστές (κανένας γνήσιος Θεσσαλονικιός δεν δηλώνει εθνοσοσιαλιστής, με εξαίρεση κάποιους που δεν τους πλησιάζει ούτε η μάνα τους, γιατί ο πραγματικός κύκλος της πόλης είναι τόσο μικρός που όλοι γνωριζόμαστε ουσιαστικά μεταξύ μας έχοντας νωπές τις κατοχικές μνήμες η «πίσσα με τα πούπουλα» είναι πάντα εύκαιρα). Έτσι κάποιοι αρχίζουν και λερώνουν την πόλη με συνθήματα του «λευτεριά στον…» και το όνομα του βλάχου που πέταξε κανένα βαρελότο και νομίζει πως έκανε επαναστατική πράξη. Επίσης η αδυναμία στην πρώτη ομάδα της πόλης που πάλι το παράδοξο όσοι την υποστηρίζουν οι περισσότεροι έχουν ένα χωριό για να φύγουν το σαββατοκύριακο. Ναι αναγνώστες μου επίσης και ο αντιεξουσιαστής Θεσσαλονικιός κάνει καριέρα μόνο εκτός Θεσσαλονίκης. Η πόλη έχει μια μετριοπάθεια που δέχεται τους πάντες αλλά δεν υιοθετεί τίποτα από όσα δεν παράγει. Έχουμε λάτρεις της εθνικής ιδέας αλλά με την πρέπουσα μετριοπάθεια για να είναι δυνατή η συμβίωση των διαφορετικών ομάδων μέσα σε μια πόλη πολυπολιτισμική από την γέννηση της. Τίποτα δεν με ενοχλεί τόσο ακόμα και οι αντιαισθητικές χαζομάρες που γράφουν δεν με χαλάνε αλλά υπάρχει ένα όριο. Η Θεσσαλονίκη έχει λίγα μα σημαντικά ορατά μνημεία όπως την Ροτόντα, το Ρωμαικό τείχος που αφήνει σε ορισμένα σημεία να προβάλει το αρχαιότερο και κάποια μισοθαμένα μνημεία που δηλώνουν το τι πέρασε η πόλη για να παραμείνει πόλη (όσα βέβαια δεν καταστράφηκαν από τους χριστιανούς τους γότθους του Αλάριχου τους Νορμανδούς και τους άλλους Βάρβαρους, όπως αυτούς που έσπασαν την αψίδα του Γαλερίου για την Εγνατία, έργω του Κώστα του Πρεσβύτερου του οικολόγου από τις Σέρρες). Το αν έχουν πιάσει άδικα κάποιον δεν διορθώνεται με λερωμένου τοίχους που μάλιστα το κάνουν άτομά που κάποια μέρα θα πάρουν το ΚΤΕΛ και θα γυρίσουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους και εκεί θα κάνουν την πάπια και θα μιλάνε για σεβασμό. Κυρίως αυτό που με αηδίαζε ήταν όταν γράφουν στα μνημεία. Έτσι στην καμάρα ο κάθε αναρχοαυτόνομος τυροαναθρεμένος(και ενώ έχουν δοθεί λεφτά για την αποκατάσταση του μνημείου) παίρνει μπόγια και βάφει λέγοντας την χαζομάρα του και καταστρέφοντας κάτι που δεν του ανήκει. Βέβαια το σπίτι του είναι πεντακάθαρο και το σπρέι αγορασμένο με τα λεφτά του μπαμπά. Το άλλο παράδοξο είναι ότι δεν γράφουν σχεδόν ποτέ έξω από εκκλησίες. Αυτό βέβαια δεν είναι τυχαίο. Ναι αναγνώστες μου οι βάνδαλοι μετά τις αναζητήσεις τους στον αντιεξουσιαστικό ή μηδενιστικό χώρο καταλήγουν σε κάποια θρησκευτική ορθόδοξη η παραθρησκευτική διαμαρτυρόμενη φράξια. Θα μου πείτε πως το ξέρω. Μα φυσικά γιατί τους έκανα παρέα. Βλέπετε αντίθετα με την Αθήνα εδώ που ζω τίποτα δεν είναι κρυφό. Τα παιδάκια που έγραφαν στους τοίχους, κάνανε τα επεισόδια στις πορείες και μετά στη ομαδάρα τους. Το ποιο αστείο είναι το κοινωνικό τους προφίλ. Παιδιά στρατιωτικών, αστυνομικών (που αποκαλούν τον πατέρα τους «γουρούνι» όταν δεν τους φτάνει το χαρτζιλίκι), τραπεζικών και ότι άλλο μπορείτε να βρείτε σε tennis club. Ο τελευταίος μάλιστα είναι ακόμα πιο κωμικός σαν κατηγορία. Άτομα που τώρα στα 40 τους τα πετυχαίνω την ώρα που πάνε να προσκυνήσουν το σκήνωμα του «Αγίου», ή το «τίμιο ξύλο» από τα Ιεροσόλυμα (πάντα είχα την απορία πόσα κιλά ήταν αυτός ο σταυρός και από ποσά διαφορετικά ξύλα ώστε να πετυχαίνω σταυρό από τίμιο ξύλο μαόνι Βόρνεο ή έβενος από κανάριους νήσους). Βέβαια όταν ρωτάω «βρε παιδιά πόσα κεφάλια είχε αυτός ο Άγιος Βονιφάτιος και το έχουν για προσκύνημα ταυτόχρονα εφτά εκκλησίες;» απάντηση δεν λαμβάνω. Βέβαια το θέμα είναι ότι με την «μετάνοια» τους δεν γίνονται καλύτεροι άνθρωποι. Ο λύκος άλλωστε το μόνο που αλλάζει είναι η προβιά. Έχω γνωρίσει άτομα που όντως ο Χριστιανισμός τους έκανε καλό. Αλλά αυτοί πάντα σέβονταν και την αρχαιότητα ακόμα και στα πλαίσια της αμφισβήτησης (ούτε κι εγώ την παρουσιάζω σαν κάτι τέλειο αλλά σαν κάτι πιο αξιοπρεπές από αυτό που ζούμε σήμερα, άλλωστε ο ταλιμπάν που πιστεύει σε έναν θεό και ο ομοϊδεάτης του που πιστεύει σε δώδεκα έχουν κοινή συμπεριφορά). Αυτοί βέβαια έχουν και τον πολιτισμό να υποστηρίξουν αυτό που πιστεύουν. Η κατηγορία που περιγράφω ήταν πολύ περιφανή όταν μουτζούρωσαν τα νεοκλασικά αγάλματα στην Αθήνα γιατί απελευθερώθηκαν στα πλαίσια της «έκφρασης» (έτσι ονομάζεται ο κανιβαλισμός που προέρχεται από μαστούρα). Έτσι οι νεοβάρβαροι είναι πάρα πολλοί και δυστυχώς ζούμε ανάμεσα τους. Το να εκφράσεις ακόμα και βίαια άποψη για κάτι που σε καταπιέζει, είναι θεμιτό. Το να βγάζεις όμως την βαρβαρότητα σου σε ένα μνημείο το μόνο που δείχνει είναι ότι ακόμα και να έχεις δίκιο σε ότι γράφεις το έχασες. Το ακόμα πιο σαχλό είναι ότι όταν πιάνεις ή τον αναρχικό-εθνικόφρονα Μπακούνιν (μιας και το επαναστατικό ρεύμα που υποστήριξε ήταν ο Πανσλαβισμός δηλαδή η «Χρυσή αυγή» που πραγματεύεται το καθαρό γένος των σλάβων, καθώς και η υποστήριξη του προς τον Βάγκνερ δηλαδή τους εθνικιστές τη Γερμανίας), η τον τυχοδιώκτη Νετσάγιεφ (των αποκήρυξαν οι αναρχικοί, με πρώτο τον μέντορα του τον Μπακούνιν για οικονομικές ατασθαλίες και φόνους κατά ομοϊδεατών του) όσοι τους ξέρουν (γιατί οι περισσότεροι δεν ξέρουν τι τους γίνεται), σου λένε να δείξεις «σεβασμό». Που ρε παιδιά; Στους ιδεολογικούς απόγονους αυτών που δεν σέβονται καμία άλλη άποψη; Σ’ αυτούς που θεωρούν ελευθερία έκφρασης το να μουτζουρώσουν κάποιο ιστορικό μνημείο, αλλά μόλις κοινοποιήσεις κάτι που προσβάλει τον «χώρο τους» σε απειλούνε; Σ’ αυτούς που ενώ γράφουν το «ούτε θεός ούτε αφέντης» μόλις πιάσουν την θεσούλα πάνε και φιλάνε την παντοφλίτσα του πρώτου παπά που θα δουν στην ενορία τους(πραγματικό γεγονός που όταν το είδα λύθηκα στα γέλια); Που όλα όσα λένε τα πασαλείβονται μόλις βρουν καμιά φοιτητριούλα με στρέμματα και τους πρώτους που φτύνου είναι τους δικούς τους (βέβαια οι ομάδες αυτές είναι τόσες πολλές μια και ο καυγάς συνήθω γίνεται για την αξύριστη «γκόμενα»). Όχι παιδία. Μην το σκέφτεστε. Ο Άγιος Βονιφάτιος μπορεί να έχει εφτά κεφάλια εσείς το ένα που έχετε είναι άδειο. Εσείς που εκφράζεστε μ’ αυτό τον τρόπο πάνω σε κάτι που θα υπάρχει και μετά από εσάς έχετε μόνο μία ιδεολογία. Τη καφρίλα. Βοήθεια σας. Μόνοι σας σκάβετε τον λάκκο σας. Μιας και η πόλη μας δεν χωρούσε ποτέ κανένα από αυτά τα είδη.

 

Πηγή:http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2013/04/blog-post_3639.html

Παγκόσμια μέρα κατά του καπνίσματος

Γιατί δεν λέγεται τυχαία σοφέ λαγέ μου «χαζοκούτι». Όπως όλα τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης η βασίλισσα τους κάνει άριστα το έργο της. Παρέχει «ευκολίες» στην κάθε εξουσία και αμείβεται αδρά γι αυτές. Η φυσική αντίσταση που πρέπει να έχουμε πρέπει να είναι αμείλικτη. Η τηλεοπτική σαβούρα πρέπει να σβήσει μαζί με την συσκευή και τα φασιστοειδή που παριστάνουν τους ιερείς του είδους. Οι βασιλιάδες του τίποτα πρέπει να πάρουν την θέση που τους ανήκει στο ικρίωμα της κοινωνικής καταδίκης. Και επειδή η Λερναία Ύδρα έχει πολλά κεφάλια πρέπει να κόψουμε και τα νέα φυντάνια στην συνείδηση μας. Ξεκινάμε από το απλό για να το λέει το χαζοκούτι είναι ψέμα. Ακόμα και να λέει αλήθεια την λέει μισή κρύβοντας κάτι πονηρό από πίσω. Ναι σοφέ λαγέ μου. Η απιστία και η δυσπιστία είναι αρετή όσο και αν προσπαθούν να σε πείσουν για το αντίθετο.

Για την 

  

Πηγή :Έχιδνα Κερασφόρος

Φασιστική διακυβέρνηση

Γιατί σοφέ λαγέ μου η προβολή από τα κανάλια συγκεκριμένων πολιτικών δείχνει μια ιδιαίτερη αδυναμία σε κάποιους πολιτικούς χώρους. Η κρυφή αγάπη τους για τον φασισμό έχει πρόσωπο και όνομα αλλά αυτά δεν είναι παρά ένας προπομπός. Μην μασάς από την απαξίωση που δείχνουν οι διάδοχοι του εικονιζόμενου από τα μέσα. Προβάλλονται επαρκώς στα μικρότερα «τσοντοκάναλα» και στο διαδίκτυο. Επίσης χρηματοδοτούνται με κονδύλια από την εποχή που είχαν το 0,01% που δεν έχουν ακόμα και κοινοβουλευτικές παρατάξεις. Αφού μπήκαν χρησιμοποιώντας μια πιο ελαφριά εκδοχή τους μέσα στο κοινοβούλιο τώρα θα κάνουν την δουλειά τους. Φρόντισε εσύ να μην την πατήσεις και γίνεις θύμα τύπου Τάσος Καρατάσος. Γιατί; Ο Φασισμός έχει μικρή ημερομηνία λήξης πάντα (για όσο τον χρειάζονται οι διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες) και μετά η ρετσινιά περνάει στην λαϊκή συνείδηση και παράδοση με τέτοιο τρόπο που δεν θα βρίσκουν ησυχία ούτε τα τρισέγγονα σου. Και μια ζωή γεμάτη φόβο είναι χειρότερη από τον θάνατο.

Για την 

Πηγή:Έχιδνα Κερασφόρος

Όνειρα

Όνειρα που ευδοκίμησαν μέσα στο σκοτάδι

πάνω σε βράχο φύτρωσαν και έχουν γίνει σκληρά

από αντίδραση τα σφίξε να τους βγάλει το λαδί

από την λάμψη τους έχασαν λίγο γίναν θαμπά.

Μα οι ρίζες προχώρησαν στον άγονο λίθο

ψηλά απ το φως μέσα φέρνουν νερό

τεμαχίζουν αργά της σκληράδας τον μύθο

στην φύση πάντα δεν νικά το ισχυρό.

Σκιά αν τα πλακώσει θα έρθει πάλι η μέρα

ο κύκλος είναι αυτός στην ζωή

στην νύχτα δεν πρέπει να φανέ φοβέρα

ο στόχος στηρίζει την υπομονή.

Μικρά θέλει βήματα, μικρή είναι η μέρα

αυτό να το ξέρετε σαν βράχος βρεθεί

όνειρα ριζωμένα δεν φοβούνται ούτε σφαίρα

το πολύ να τους σπάσει κανένα κλαδί ...

Για την

Πηγή:ΒΑΣΙΛΗΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΙΔΗΣ