Να δεις τι σου χουν για μετά.

Όπως καταλάβατε αυτά που γράφω παράγονται από συζητήσεις που κάνω με φίλους και γνωστούς. Αντί λοιπόν να πιάνω το θέμα και συμμετέχω πολλές φορές κάθομαι και λίγο στην άκρη, όχι γιατί δεν θέλω να κουβεντιάσω αλλά γιατί ο χρόνος για μια θέση δεν είναι αρκετός για να αναλύσω το τι πραγματικά σκέφτομαι εκείνη την ώρα. Έχω που λέτε έναν φίλο που ενώ μπορεί να λύσει πολλές απορίες και μ’ έχει βοηθήσει άπειρες φορές στον συλλογισμό μου, αυτό που αξίζει είναι οι απορίες που έχει. Άλλωστε κάθε λύση έχει τουλάχιστον δύο προβλήματα. Αυτό που λύνει κι αυτό που δημιουργεί. Ρώτησε λοιπόν γιατί οι «πονόψυχοι» Ευρωπαίοι ενώ μιλάνε για τα πνιγμένα παιδάκια που προσπαθούν να περάσουν τα σύνορα και να κοινοποιούν φωτογραφίες φρίκης, δεν στέλνουν μερικά πλοία στα σημεία μεταβίβασης ώστε και από τέτοιες σκηνές να γλιτώνουμε και  οι Δουλέμποροι να μην έχουν αντικείμενο εργασίας. Λογική ερώτηση σε παράλογο σύστημα διακυβέρνησης.
Σαν απόγονος μικρασιατών έχω ακούσει πολλές ιστορίες για τα κομμένα χέρια των προσφύγων που έμειναν στ’ αγγλικά, τα γαλλικά και τ’ αμερικάνικα πλοία κατά την καταστροφή της Σμύρνης. Άρα αυτό που ζούμε δεν είναι παρά μια ιστορική επανάληψη που μάλλον δεν έχει να κάνει με τίποτα άλλο από την δημιουργία ανθρωπιστικών κρίσεων με σκοπό το κέρδος. Αν δεν με λιθοβολήσετε ίσως να καταλάβετε και τον συλλογισμό μου. Κάποτε γνώρισα μια κοπέλα σαν σερβιτόρα σε κάποια καφετερία. Αυτή ήταν η δεύτερη της δουλειά για βιοπορισμό. Η πρώτη ήταν Μαρκουτσάνθρωπος (αυτούς που βλέπουμε στα παράθυρα των καναλιών με υπότιτλο «σε ζωντανή μετάδοση»). Την είδα στεναχωρημένη και την ρώτησα τι έχει. Με το χαζοχαρούμενο ύφος της μου απαντά «δεν γίνεται και κανένα πολύνεκρο για να βγάλουμε κανένα έξτρα». Κι εδώ εμπεριέχεται η πεμπτουσία του Ευρωπαϊκού πολιτισμού μας. Η βλαμμένη που κατάγεται από τον Πόντο και χτυπιέται κάθε 19 Μαΐου για ότι έκαναν στους παππούδες της, θέλει πτώματα για να αυγαταίνει ο τραπεζικός της λογαριασμός. Κι αν η τελευταία τρύπα του ζουρνά ζητάει κάτι τέτοιο φανταστείτε τι θέλουν οι προϊστάμενοι της.
Φυσικά αν το μελετήσουμε πρέπει να δούμε τι ακριβώς είναι μια ανώνυμη εταιρία. Ο Καπιταλισμός σαν σύστημα έχει κάποιες εφευρέσεις. Δεν είναι αυτές που νομίζουμε. Αν και ξεκινάνε τεχνικά όπως το ψυγείο και η κονσέρβα (δεν αναφέρομαι στις οικιακές συσκευές αλλά στον τρόπο του να διακινούμε στην σαβούρα μας σε περισσότερο κόσμο με σκοπό να γεμίζουμε τις τσέπες μας) πάμε σε πιο εκλεπτυσμένα όπως το γραμμάτιο τραπέζης και η Ανώνυμη Εταιρία. Αυτή η τελευταία φτιάχτηκε για έναν λόγο. Οι πιο καλές και ασφαλείς κομπίνες γίνονται «ανώνυμα». Έχετε παρατηρήσει τα διάφορα ιδιωτικά κανάλια. Είναι θυγατρικές ομίλων επιχειρήσεων και πάντα έχουν κι ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα να διαφημίζουν. Φυσικά εκεί κοντά που βρίσκονται οι επιχειρήσεις, υπάρχει πάντα μια εμπόλεμη ζώνη ή μια περιοχή με φτωχούς στα όρια της εξαθλίωσης. Γιατί αυτό; Γιατί στο οικονομικό μας σύστημα τα κέρδη που φέρνει μία και μόνο δυστυχία δεν τα φέρνουν ένα εκατομμύριο ευτυχίες. Δουλεύουν εργολάβοι που χτίζουν πάνω στα βομβαρδισμένα (Περίπτωση της Χιροσίμα). Έχουν ειδικότητα εθνολόγοι (Περίπτωση της σφαγής στην Ρουάντα). Βρίσκουν δουλειά καλλιτέχνες για φιλανθρωπικές συναυλίες (Περίπτωση του Γιώργου που δεν μπορώ να πω το όνομα του). Μεγάλος ο κατάλογος αυτών που κερδίζουν από την ανθρώπινη φτώχεια και ανασφάλεια και ας με συγχωρέσουν όσοι ξέχασα. Ας διαμαρτυρηθούν για αυτά που γράφω ώστε να τους περιλάβω. Το ζήτημα όμως πάλι δεν είναι αυτό.
Θυμάστε τι ήταν η λατινική Αμερική και η δυτική Αφρική κατά την διάρκεια το δεύτερου παγκοσμίου πολέμου; Θα σας το πω για να μην ζορίζεστε. Ήταν ο παράδεισος. Έχοντας παιδιά από την Συρία που σπούδαζαν μαζί μου θυμάμαι πως ο πιο φτωχός ήταν ο πλούσιος της σχολής. Αυτό βέβαια γιατί έγινε και τώρα είναι πρόσφυγες; Μα γιατί ο μικροαστικός πλούτος προκαλεί τους μεγάλους λευκούς καρχαρίες που κρύβονται πίσω από τον τίτλο «Ανώνυμη εταιρία». Αν νομίζετε πως αυτό που ζούμε στην Ελλάδα και λέγεται «Οικονομική κρίση» δεν είναι παρά μια επιχείρηση υφαρπαγής οικογενειακών περιουσιών που δημιουργήθηκαν κατά την ανάπτυξη είστε γελασμένοι. Οπότε μετά την κρίση νομοτελειακά όπως έλεγε και ο Γέρων Κάρολος έρχεται ο πόλεμος. Για να φτιάξει την απαραίτητη καμένη γη ώστε να μπορεί να ξανακερδίσει σαν σοφός αγρότης που αφήνει τα χωράφια του σε αγρανάπαυση αφού πετάξει πρώτα ένα μπουρλότο στ’ άχυρα. Απ’ την φωτιά κερδίζουν τα δουλικά του σαν τα Πρετεντεροειδή και οι Εισαγγελατοι, οι μαρκουτσάνθρωποι τους και φυσικά τα φιλανθρωπικά ιδρύματα των επιχειρηματικών ομίλων και οι επιδοτούμενες ΜΚΟ. Η δυστυχία των μεταναστών είναι η πρώτη ύλη για να κάνουν τις επενδύσεις τους. Κι επειδή στην λέξη Σύριος μπορεί να μπει πολύ εύκολα η λέξη Έλληνας, μην βιάζεστε να πείτε το οτιδήποτε. Να δείτε πρώτα, τι σας έχουν για μετά.

Για την

Πηγή: Οχιά

ΟΙ ΦΕΤΕΣ ΑΠ' ΤΟ ΣΑΛΑΜΙ

Πολύ κακό για το τίποτα αναγνώστη μου. Ζώντας σε μια χώρα που η κατάσταση δείχνει ότι τα πάντα καθορίζονται από τις ορέξεις του εκάστοτε σκυλόψαρου που θέλει να γίνει μεγάλος λευκός καρχαρίας, δεν έχω πια την φιλοδοξία ότι θα γίνει κάτι καλύτερο από αυτό που ήδη περιμένω τα τελευταία είκοσι χρόνια. Την επιστροφή στην φεουδαρχία. Φυσικά παρακολουθώ και τους διάφορους τηλεοπτικούς μαϊντανούς που μιλάνε για την καταστροφή του έθνους. Τώρα βέβαια το για ποιο έθνος μιλάνε είναι μια άλλη ιστορία. Επειδή ίσως η σκέψη του μέσου Έλληνα δεν πάει πέρα από τα όρια της πρώην οθωμανικής αυτοκρατορίας, περιορίζουν το ζήτημα της διάλυσης των εθνών σε ένα μικρό και εύπεπτο για τους θεατές τους χώρο.

Φυσικά σαν λαός με άγνοια της παγκόσμιας ιστορίας ξεχνάμε τους Φλαμανδούς τους Βουλόνους τους Πρώσους, τους Λομβαρδούς, τους Βάσκους ή ακόμα πιο κοντά τους Βλάχους και τους Μολδαβούς ή ακόμα πιο μακριά τους Τεξανούς και τους κατοίκους της Καλιφόρνιας. Ο πάγκος με τα σαλάμια που λέγετε παγκόσμιος χάρτης έχει να κάνει με πολλές φέτες στο μέλλον. Φυσικά σαν λάτρης του διεθνισμού δεν με στεναχωρεί ιδιαιτέρα. Κι αυτό γιατί αν αποτελεί στοιχείο σεβασμού μιας περιοχής δεν είναι και τόσο κακό. Αν ο τοπικός κάτοικος δεν κοιτά στραβά τον διπλανό του αλλά επιθυμεί να φορά την φουστανέλα του ή την κελεμπία του σε διαφορετικό χρώμα ορίζοντας σε πλαίσια ελευθερίας και ίσων ευκαιριών τα του οίκου του κανένα πρόβλημα. Αλλά είναι έτσι; Έλα που δεν είναι. Τα σαλάμια πολλά και οι φέτες περισσότερες. Η ρεκλάμα των αλλαντικών είναι όμως μία. Λέγεται Νεοφιλελευθερισμός και είναι το τελευταίο φρούτο του οικονομικού μας συστήματος που ακούει στο όνομα κεφαλαιοκρατία ή καπιταλισμός για τους οπαδούς της ελληνοποίησης λατινικών εκφράσεων. Εκεί τίποτα δεν είναι διαιρεμένο. Υπάρχουν εφτά αδερφές για το πετρέλαιο δυο αδερφές, για τα ηλεκτρονικά μονοκρυσταλικού πυριτίου, πέντε για τα τρόφιμα και πάει λέγοντας. Αν τους μετρήσουμε όλους μαζί είναι δεν είναι δέκα χιλιάδες νοματαίοι που κουμαντάρουν την παγκόσμια αγορά.

Φυσικά όλοι τους κατηγοράμε αλλά και όλοι θα θέλαμε να ήμασταν στην θέση τους. Κι εκεί ξεκινά το πρόβλημα. Δεν γουστάρουμε την διαίρεση της εθνικής μας υπόστασης αλλά μας αρέσει ο υποβιβασμός της ταξικής μας ταυτότητας. Τόσο τα Βαλκάνια όσο και η Ανατολία έχουν χώρες που ξεπήδησαν από την ρωμαϊκή και τον συνεχιστή της την οθωμανική αυτοκρατορία. Η τάξη που ήταν πάντοτε κλειδί ήταν ο λαός. Φυσικά η λέξη δεν ήταν παρά μια αναφορά στην μικροαστική τάξη μιας και υπήρχε και ο λαουτζίκος που δεν ήταν παρά οι κολίγοι των κοτζαμπάσηδων. Αυτοί με ελάχιστες εξαιρέσεις δεν είχαν ποτέ στον ήλιο μοίρα. Οι άλλοι όμως είχαν. Κι αυτό πίστεψε με δεν άρεσε σε καμία εξουσία. Ο Δυτικός πολιτισμός έλυσε το πρόβλημα κατά την Αναγέννηση. Πίσω από ρεκλάμες γερμανικών για παράδειγμα αυτοκινήτων κρύβονται ευγενείς που μετέτρεψαν τις γαιοκτησίες σε βιομηχανικούς οίκους, Εβραίοι τοκογλύφοι που έγιναν τραπεζίτες μιας και κατά το χριστιανικό μοντέλο απαγορεύεται να δανείζει κάποιος σε ομόθρησκο του με τόκο. Έτσι αφέθηκε η βρομοδουλειά σε αλλόθρησκους. Ιστορική λεπτομέρεια για να μην κλαις για την πρόοδο της Εβραϊκής κοινότητας σε σχέση με το χάλι σου. Ας τα έβρισκες με τους όμοιους σου ώστε να μην έκαναν κουμάντο στην τσέπη σου άλλοι. Τώρα θα μου πεις τι σχέση έχει το σαλάμι. Το ρητό “διαίρει και βασίλευε” το ξέρεις νομίζω.

Οι νοματαίοι που λες εδώ και χρόνια κατέχουν άριστα την τέχνη της διαχείρισης της μάζας όπως μας λένε . Επειδή από την Μαρία Αντουανέτα και πέρα μάθανε το μάθημα τους, ξέρουν πως τη βρώμικη δουλειά του φαίνεστε στην εξουσία να την αφήνουν σε άλλους. Ποιοι είναι αυτοί; Αυτοί που νομίζεις ότι ψήφισες για να σε κυβερνήσουν. Οι Επαγγελματίες του είδους είναι οι καλύτεροι τζογαδόροι που ποντάρουν σ΄ ένα μόνο. Την ανικανότητα σου να πάρεις την ζωή στα χέρια σου. Η χαμηλή σου νοημοσύνη που έχει να κάνει με την αδυναμία σου να μαθαίνεις μιας και προτιμάς ν' αράξεις στο χαζοκούτι ή στην ταβέρνα και να πεις την Μπύρα ή τον Μπάφο σου αντί να κάτσεις να μάθεις μια τέχνη ή ν' ανοίξει κανένα βιβλίο να ξεστραβωθείς. Η τάση να φωνάζεις γκολ και να μετατρέπεις σε ομάδες τα πάντα είναι η αχίλλειος φτέρνα σου. Το ξέρουν πάρα πολύ καλά κι έτσι σε δουλεύουν άριστα. Αλλά έλα που κοστίζουν στους άρχοντες πολλά όταν η ομάδα, που οι υπάλληλοι τους ελέγχουν, είναι μεγάλη. Έτσι αρχίζουν και κόβουν το σαλάμι που λέγεται έθνος σε κομμάτια ώστε να τους βγαίνει φθηνότερα. Πως; μα απλά έτσι αδυνατίζουν την υπόσταση του υφιστάμενου τους. Φτιάχνουν δηλαδή ελεγχόμενα κομμάτια που άμα δείξουν ανυπακοή θα μπορούν να τα καταστείλουν ή να τα συγχωνεύσουν. Το ότι το της βουλής το κανάλι βάζει πια συνελεύσεις από τις Βρυξέλλες μάλλον σ΄ αφήνει αδιάφορο. Άλλωστε εκείνη στην ώρα κάποιο αγώνα βλέπεις οπότε το τι σου σκαρώνουν δεν σε πολυνοιάζει. Σου δώσανε κι έναν λογαριασμό κοινωνικής δικτύωσης, για λες το πόνο σου. Φυσικά δεν υπάρχει ελπίδα. Το σαλάμι θα κοπεί θες δεν θες μιας και η απόφαση την πήρες μαζί τους. Πως; με την αδιαφορία σου. Τώρα θα μου πεις διάφορες χαζομάρες του τύπου “όλοι ίδιοι είναι”. Φυσικά. Είναι όλοι ίδιοι γιατί εσύ δεν είσαι ικανός να κάνεις την διαφορά.

Για την

Πηγή: Οχια