Κρυστάλλινη σφαίρα.

Μες την ομίχλη του μυαλού μου,

ο λαβύρινθος του ποθητοί μου

σκοτεινή με ταΐζει μουσική από καμπάνες,

μια εποχή ξανάρχεται, αυτή με τις αλάνες.

Θυμάμαι γλάρους στο καμπαναριό,

η κάθε πόλη ήταν ένα μεγάλο χωριό

σαν την αυγή του κόσμου, ας ήταν ο καθένας παιδί

μέσα από την εξερεύνηση να αναγεννηθεί.

Τώρα τα αστερία ντύθηκαν φώτα πορτοκαλί,

εικόνα σκοτεινή μα συνάμα μαγική,

την νύχτα γυρίζει χρόνια πίσω η πόλη

όπως τότε που όταν χτυπούσε μια μπάλα, στα μπαλκόνια βγαίναμε όλοι.

Οι ψυχές που κυκλοφορούν στου σκοταδιού το πέπλο

Το φως αναζητούν, το ξέρω, το βλέπω

σε ηλιοβασιλέματα μύριες φορές έχω χαθεί

χαραγμένο το καθένα στην μικρή μου ζωή.

Κάθε νύχτα λαχταρώ στα βυθισμένα μου όνειρα να κολυμπήσω

και αφού στον κόσμο το χαμόγελο φέρω πίσω

να φτιάξω ένα είδωλο δικό μου σε μια κρυστάλλινη σφαίρα

μακριά απ την καθημερινή παράνοια και τον σάπιο αέρα.

Όταν ταξιδεύεις, το μυαλό ταξιδεύει και αυτό

με εικόνες που βλέπεις, και βουτιά στο παρελθόν

επάνω σε καλές και κακές αναμνήσεις

σαν περνούν τα χρόνια είναι όλες καλές και κοντά σε ότι ποθήσεις.

Πάντοτε ξέρω δεν θα μαι κερδισμένος

απ τα ψηλά στα χαμηλά μπορώ προσγειωμένος;

Μα πουθενά και σε κανέναν χάρη, δεν γίνομαι σφαχτάρι

Η ήττα έχει το μέγεθος, που της δίνει ο ηττημένος.

Για την

Πηγή: ΒΑΣΙΛΗΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΙΔΗΣ