Όταν το όνειρο του κυρ παντελή έγινε στάχτη.

Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί σ’ έναν άνθρωπο είναι η απώλεια. Όταν χάνεις κάτι που θεωρείς δεδομένο η ψυχολογική υποστήριξη είναι πάντα αναγκαία. Τι γίνεται όταν όμως την απώλεια την έχεις προκαλέσει εσύ ο ίδιος; Ερώτηση παγίδα που θέλει πάρα πού θάρρος για να πάρει μια αξιοπρεπή απάντηση. Τώρα βέβαια γιατί σας ζαλίζω με κάτι που ίσως να μην καταλαβαίνετε. Ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή.

Κάποια στιγμή παρακολούθησα το Κίνημα Των Αγανακτισμένων. Όταν μέσα στους χώρους τους με ρωτούσαν αν είμαι αγανακτισμένος τους απαντούσα «πριν από δέκα χρόνια ναι τώρα όχι». Κι αυτό γιατί λόγω της χαμηλής θέσης μου στην οικονομική ιεραρχία έζησα πιο νωρίς αυτό που η χώρα ζει σήμερα. Όταν πήγα να ξεκινήσω διάλογο μαζί τους,ανακάλυψα ότι ήταν οι ίδιοι άνθρωποι που πριν από δύο χρόνια, δηλαδή πριν πάρω την απόφαση ότι δεν γίνεται να είμαι ο γραφικός που διαμαρτύρεται μόνος μου έλεγαν, διακριτικά πάντα δεν έχω παράπονο, να το βουλώσω. Η μεγαλύτερη μου στεναχώρια βέβαια είναι η ιστορική μου δικαίωση (κατάρα της Κασσάνδρας κατά την ελληνική μυθολογία) σύμφωνα με το λαϊκό ρητό «στραβά πηγαίνεις κάβουρα να δω την προκοπή σου». Οι αγανακτισμένοι της πλατείας περιγράφονται άψογα από το τραγουδάκι του Πάνου Τζαβέλα «Έντιμε άνθρωπε Κυρ Παντελή». Ο τραγουδοποιός με άριστη πένα, περιγράφει το κούφιο μικροαστικό όνειρο της δεκαετίας του εβδομήντα. Βέβαια ο ήρωας του άσματος έχει μεταλλαχθεί στα σαράντα χρόνια πέρασαν , καταφέρνοντας να μείνει ο ίδιος ρηχός ανθρωπάκος που δείχνει ιδανική τελική λύση για τα προβλήματα του κόσμου την καταστροφή της ανθρωπότητας.

Αλλά ποιος είναι ο Κυρ Παντελής; Θα μπω στον κόπο να τον περιγράψω από την ακμή του την δεκαετία του 1960 μέχρι το κίνημα της πλατείας των αγανακτισμένων, όπου ο μικρός μας αυτοκράτορας κατάλαβε ότι έχασε τον θρόνο του. Η σταδιοδρομία του ξεκινά έχοντας στην φάτσα του δύο μορφές. Από την μια σε μια χώρα που μετά τον εμφύλιο για να βρεις δουλειά ήθελε «πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων» και αυτός κατάφερνε να έχει το «μαγαζάκι» του και από την άλλη σαν παρακρατικός που όταν κάποιοι ακόμα και στους χαλεπούς καιρούς διαμαρτύρονταν, αυτός σηκωνότανε από το καφενείο που έστρωνε τον πισινό του για να επιβάλει την «τάξη». Οι εφημερίδες της εποχής δεν τον αναφέρανε σαν τραμπούκο αλλά χρησιμοποιώντας τον κομψό όρο «Αγανακτισμένος πολίτης». Βλέπετε η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα. Άλλωστε και στις δύο περιπτώσεις οι αγανακτισμένοι είναι γνήσια τέκνα των Μέσων Μαζικής Εξημέρωσης (Το Ράδιο Ξεφτίλα έκανε και προώθηση με«αυθόρμητο» διαφημιστικό σποτάκι), σε συνεργασία με το παρακράτος. Ένα από τα πρώτα επιτεύγματα τους είναι η δολοφονία του Λαμπράκη, η γνωστή ιστορία με το τρίκυκλο στην συμβολή των οδών Ερμού και Βενιζέλου, που περιγράφεται στην ταινία «Ζήτα» του Κώστα Γαβρά. Η ταινία τότε βέβαια γυρίστηκε στην Αλγερία μια και επί Χούντας ο Κυρ Παντελής ήταν πανίσχυρος. Κι επειδή όλα τα ωραία πράγματα τελειώνουν, με την πτώση της διακυβέρνησης των συνταγματαρχών με τη Αρβανίτικη καταγωγή (αυτών δηλαδή που καθαγίασαν τον «Γέρο Της Δημοκρατίας»), ο ήρωάς μας έμεινε χωρίς ιδεολογική στέγη. Άλλωστε μετά το Κυπριακό το «Πατρίς, Θρησκεία,οικογένεια» και το «Ελλάς, Ελλήνων, Χριστιανών» αποδείχτηκαν κούφιες λέξεις,όπως τα βιβλία του Άδωνη μετά την υπογραφή του μνημονίου. Και αυτό γιατί κανένας Έλληνας δεν είναι περισσότερο «Έλληνας» επειδή πουλάει Εθνική ιδέα. Είναι σαννα λέει ο προαγωγός ότι αγαπάει την κοπέλα του, βάζοντας την να κάνει«πεζοδρόμιο» και παίρνοντας τα «νόμιμα» ποσοστά του.

Αλλά τέτοιο τεφαρίκι πράμα δεν μπορούσε να μείνει ανεκμετάλλευτο. Έτσι το μεταπολιτευτικό κυβερνητικό δίπολο τον πήρε στην αγκαλιά του. Τον πετυχαίνουμε σαν εργατοπατέρα να σπάει απεργίες (πολλούς από αυτούς τους πετυχαίνουμε μετά να κατέχουν και δημόσια αξιώματα, όπως δήμαρχοι, βουλευτές και πρόεδροι της Γ.Σ.Ε.Ε.),ταξιτζήδες με μαϊμού άδειες πολυτέκνων, κουλουρτζήδες που καρφώνουν τους«παράνομους» συναδέλφους τους, περιπτεράδες μα αναπηρία πολέμου το «σπασμένο νύχι», ιδιοκτήτες Καντίνας έξω από τα γήπεδα και τα πανηγύρια, ιδιοκτήτες πρακτορείων ΠΡΟ. ΠΟ. Και άλλα επαγγέλματα που προέρχονται από ψήφο νεκρών και δέντρων. Αλλά αυτές οι δουλειές είναι κοπιαστικές και αρκετά κερδοφόρες για να είναι μόνιμες. Έτσι ο Κυρ Παντελής επειδή ξέρει πως σαν το «μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει» δεν έχει, διορίζει με την δύναμη που του δίνει η ψήφος του έως το βρώμικο ’89 αυτόν και τα παιδάκια του στο ελληνικό δημόσιο (κυρίως στους Δήμους και στις Δ.Ε.Κ.Ο. γιατί αυτοί που κυβερνάνε αν και δείχνουν δεν είναι καθόλου χαζοί). Αξίζει να σημειώσουμε πως όσοι πουλούσαν κομπολόγια και τράπουλες εκείνη την περίοδο έκανα χρυσές δουλειές. Ο υπαλληλάκος των τρεις κι εξήντα,που έτρεμε τον ίσκιο του, έγινε ο απόλυτος άρχοντας της καρέκλας.

Η κυριαρχία όμως αυτής της κατάστασης βρίσκει τον πρώτο τοίχο από την μεταφυσική κυβέρνηση που κράτησε μέχρι το ’93. Ο Καρπάθιος αιμοδιψής πρωθυπουργός, που δεν αναφέρω το όνομα του για να μην καταστρέψω τον εξυπηρετητή (Server) που φιλοξενεί αυτό το κείμενο,έδειξε τους κυνόδοντες του για πρώτη φορά στον Κυρ Παντελή. Ο έντιμος άνθρωπος βρήκε, για πρώτη φορά, τον δάσκαλο του. Βέβαια κέρδισε την μάχη βάζοντας ξανά στον πρωθυπουργικό θρόνο του τον μεγάλο απατεώνα. Αλλά η μοίρα έπαιξε άσχημο παιχνίδι στον ήρωα μας. Ο αείμνηστος που τον καλοτάιζε για μια δεκαετία έγινε τελικά «αείμνηστος». Ο αντικαταστάτης του ένα κοντό μοχθηρό ανθρωπάκι γεμάτο ελιές, πήρε την θέση του στην ιστορία και άρχισε να πριονίζει την καρέκλα του συμπαθούς κατ’ εικόνα πρωταγωνιστή του μελοδράματος μας. Τώρα βέβαια ο άνθρωπος μας απόκτησε λίπος, αμάξι, διαμέρισμα, εξοχικό και πιστωτική κάρτα και δεν το πήρε χαμπάρι. Άλλωστε η οξυδέρκεια δεν ήταν ποτέ στον κατάλογο με τα προσόντα του. Κι όπως ήταν φαρμακερός και αθόρυβος την κοπάνησε μια νύχτα παραχωρώντας την αρχηγία του κόμματος στο αυτιστικό παιδί του αείμνηστου και την πρωθυπουργία στον ιδεολογικό απόγονο-συνεχιστή του βρικόλακα. Ήταν γάτα ο κοντός με την γραβάτα κατά το λαϊκό άσμα που ερμήνευσε η αείμνηστη πεθερά της Κατερινούλας που τραγουδάει στην διαφήμιση των Jumbo μιας και τα λεφτά της πίστας γίνανε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου.

Την ίδια πολιτική προς την εξόντωση του Κυρ Παντελή, εφάρμοσε και το «Παχουλό Παγώνι»που διαδέχτηκε τον πιο κοντό και υποχθόνιο πρωθυπουργό που έχε η δημοκρατία του Γιουνανιστάν. Κι ας έρθουμε στο «λεφτά υπάρχουν» την τελευταία χαρά του Παντελάκη. Οι σπόνσορες του «ηγέτη της χώρας του Θα» δασκάλεψαν τον Γιωργάκη τον νεώτερο να παραμυθιάσει τον ήρωα μας(χρησιμοποιώ την Αργκό των ναρκομανών γιατί παρατήρησα ότι ακόμα και κατόπιν χρήσης κάνουν πιο λογικές συζητήσεις από τους νοικοκυραίους) ότι ή ζωή του θα συνεχίσει ως έχει. Το λίπος εν τω μεταξύ είχε περάσει στον εγκέφαλο και εκτός από τις βασικές λειτουργίες (δηλαδή sex με Viagra, ψώνια στο Μακεδονία και το City Gate,και άραγμα του πισινού στον καναπέ)δεν μπορούσε να επιτελέσει την λειτουργία της σκέψης. Του καρφώνει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο με μια χρεοκοπία και τον συνεχή φόβο για τη μια επόμενη (αφού πρώτα τον χρεοκόπησε πολιτισμικά με τα σκυλάδικα, το γήπεδο, τις επιδοτούμενες παραστάσεις τύπου Κ.Θ.Β.Ε. ή ΔΗ. ΠΕ.ΘΕ. και την χρυσή εποχή της ιδιωτικής τηλεόρασης). Και να το «Θαύμα». Ο καναπές δεν χωράει πια τα οπίσθια. Σηκώνοντας βαριά το λίπος του κατεβαίνει στις πλατείες για διαμαρτυρηθεί ως «αγανακτισμένος». Αλλά σαν γνήσια όρνιθα απλά το συζητάει. Κι αυτό γιατί το μέλι του διορισμού είναι γλυκό και η φωλιά αφοδευμένη. Δεν θέλει αλλαγή της κατάστασης ή ανατροπή του συστήματος αλλά επαναφορά στην θεσούλα του. Η μόνη οργανωτική δομή άλλωστε που γνωρίζει είναι άλλωστε αυτή που τόσα χρόνια τον ταΐζει. Μετά τις καρπαζιές που μαζεύει στις πλατείες από τον γιο του ή τον ξάδερφο του που φρόντισε να διορίσει στα Ε.Κ.Α.Μ. γυρίζει στην παλιά τέχνη του ψηφοφόρου. Οι κακίες γλώσσες λένε ότι γύρισε στην παλιά «χρυσή» του αγάπη με του κεφάλι τύπου Γκουσκούνη και σύνδρομο Ιωαννίδη (αν και πιστεύω ότι ποτέ δεν το εγκατέλειψε απλά το ενσωμάτωσε στην σοσιαλιστική ιδεολογία) ή έκανε μια σύρριζα στροφή σε κοινωνικό μέτωπο που του τάζει ξανά την καρέκλα. Ο Κυρ Παντελής έτσι βέβαια δεν βρίσκει λύση. Γιατί δεν κατέχει την έννοια της ανατροπής στο λιμνάζων μυαλό του. Αυτό άλλωστε θέλει ζόρι και κουπί. Έτσι ότι και να κάνει για το όνειρο του ο κυρ Παντελής θακαίγεται μιας και το ίδιο το όνειρο από την γέννηση του ήταν στάχτη.

Για την

Πηγή:Οχιά

Υστερόγραφον.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο περίπτερο του Χρήστου και στο μπουγασταζτίδικο που δουλεύει ο Κώστας για την παραχώρηση χαρτιού (Τσιγαρόκουτας και λαδόκολλας )και χώρου για να γίνει δυνατή η συγγραφή του κειμένου.