Το Μαντρί που εκτρέφει ανθρώπους

Το θέμα μας σήμερα αναγνώστη μου είναι κάτι που σαν αμερικάνικη μόδα έχει περάσει και στην χώρα μας. Είναι τα παραθρησκευτικά και τα πολιτικά κοινόβια. Συνήθως κάθε τέτοιο λουλούδι είναι εισαγόμενο και έχει σαν βάση την δυσφορία των ανθρώπων για το ευρύ κοινωνικό σύνολο που ζούνε. Αυτό είναι κάτι απόλυτα φυσικό μιας και ο άνθρωπος είναι ένα από τα όντα που ενώ δεν μπορεί να ζήσει εκτός ομάδας εντούτοις αναζητά την ατομική του ελευθερία που πολλές φορές πέφτει θύμα της χαμηλής του αυτοεκτίμησης. Και αυτό οφείλεται στο ότι μετά από κάποιες χιλιάδες χρόνια οι κυρίαρχες ιδεολογικές απόψεις δημιουργούν σέχτες που αποκλείουν τους διαφωνούντες και προκαλούν ανταγωνιστικές σχέσεις μεταξύ των μελών τους με βάση την κλασσική χωριάτικη ερώτηση «ποιανού παιδί είσαι εσύ». Και ενώ ο ίδιος ο άνθρωπος σε μια κοινωνία πρέπει να λειτουργεί συντροφικά και ομαδικά, αναγκάζεται να λειτουργεί ανταγωνιστικά. Επίσης η μονοθεϊστικές αντιλήψεις του τύπου το «τέλειο ον που δημιούργησε ο Θεός» ή «το μοναδικό με ψυχή» ή «ο άνθρωπος είναι δημιούργημα ενώ τα υπόλοιπα όλα λόγος» δημιουργούν την αίσθηση της ψευδούς ανωτερότητας. Η κοινωνία μας δηλαδή στο σύνολο της με ελάχιστες εξαιρέσεις δεν είναι παρά ένα σύνολο ζώων που έχουν καβαλήσει το καλάμι μόνο και μόνο επειδή στέκονται στα δυο τους πόδια. Έτσι θεωρούμε τα άλλα ζώα κάτι κατώτερο από εμάς και αυτό δείχνουμε με κάθε ευκαιρία.

Ο άνθρωπος είναι όντως κάτι σημαντικό. Όχι με βάση τις δυνατότητες του όμως αλλά με γνώμονα τις αδυναμίες του. Αν τολμήσει να αρνηθεί τη κοινωνία και τον πολιτισμό του (από τα ρούχα έως την τεχνογνωσία) τότε η διάρκεια ζωής του στον πλανήτη δεν ξεπερνά τις 24 ώρες. Ο κοντινότερος του γενετικά χιμπατζής ας πούμε ζει κάποιες εβδομάδες. Έτσι ο άνθρωπος παρά ότι είναι θηλαστικό έχει φτιάξει μια κοινωνία που ταιριάζει πιο πολύ στα μυρμηγκιά και τους τερμίτες. Έχουμε μια κυρίαρχη «μητέρα» τάξη (την αστική), τους κηφήνες (δικηγόροι, γιατροί, ιερείς, στρατιωτικούς, στελέχη επιχειρήσεων, «διανοούμενοι»), και τους εργάτες (που είναι όσοι ζουν από τα χέρια τους). Φυσικά το μοντέλο αλλάζει σύμφωνα με τις παραγωγικές σχέσεις και σύμφωνα με τις επαναστάσεις. Η τελευταία που είναι αυτή της υψηλής τεχνολογίας μάλιστα μας έχει πάει πραγματικά σε μια κοινωνία εντόμων μιας και δημιούργησε την γενιά των απόλυτα ηλίθιων σύμφωνα με τον Αϊνστάιν. Έτσι όμως δημιουργούνται ευκαιρίες για την διάσπαση του κοινωνικού ιστού. Η πρώτη τάση προέρχεται από των χώρο των ουτοπιστών (αναρχικοί για τον κόσμο ή αντιεξουσιαστές για την ακρίβεια μετά τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο). Αυτοί σκέφτηκαν την άποψή του ότι η κοινωνική δικαιοσύνη θα έρθει μέσα από μικρά γαλατικά χωριά μέσα στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (δεν είναι τυχαίο πως ο Asterix είναι καταραμένο κόμικς στις ΗΠΑ). Βέβαια δεν υπολόγισαν την αρχή του εισοδισμού, δηλαδή την παρακολούθηση της πολιτικής τους σέχτας από το σύστημα (το κάθε κράτος είναι ικανό να βάλει ασφαλίτες και σε σύλλογο που μαζεύει πεταλούδες από τον 19^ο αιώνα και πάντα για λογαριασμό της κυρίαρχης τάξης).

Στις ΗΠΑ που είναι μια χώρα με χιλιάδες θρησκείες και μία σάλτσα τα κοινόβια με μορφή πολιτικής σέχτας δεν είχαν ποτέ μέλλον. Άλλωστε είναι πιο εύκολο να αγοράσεις όπλο παρά βιβλίο. Έτσι σαν αποτέλεσμα έχουμε θρησκευτικά κοινόβια. Η κοινότητες των Άμις είναι ένα παράδειγμα. Βέβαια είναι και μια εξαίρεση. Κι αυτό γιατί είναι δομημένη σε απάτες που αγγίζουν την εποχή ίδρυσης του συγκεκριμένου κράτους. Οι απατεώνες που ξεκινάνε τώρα την καριέρα της θρησκευτικής σέχτας μέσα σε κοινόβιο δεν αντιμετωπίζονται από το αμερικανικό κράτος (και σ’ αυτό τους παραδέχομαι) με την ίδια «ευγένεια». Έτσι με κάθε καταγγελία από μέλος για κακομεταχείριση ή κάποιος αποκλεισμός ή η υποψία για εγκληματική πράξη (απάτη, κλοπή, φόνος, εκβιασμός) φέρνει τις δυνάμεις καταστολής στους τοίχους του «οικισμού». Το τραγικό αποτέλεσμα είναι συνήθως ομαδικές αυτοκτονίες ή ομαδικές συλλήψεις. Βέβαια τα θύματα είναι όλοι οι ευκολόπιστοι που μετά την διάλυση του πανηγυριού γυρίζουν μισότρελοι στην Αμερικάνικη επικράτεια.

Και στην Ελλαδίτσα έχουμε τέτοιες σέχτες. Βέβαια στο επίπεδο που είναι δυνατό. Οι πολιτικές σέχτες ας πούμε διαλύονται σχετικά εύκολα μιας και οι αντιεξουσιαστές έχοντας αδυναμία στην ινδική κάνναβη, καθώς και πλήρη ανικανότητα να περιφρουρούν τον χώρο τους από την ασφάλεια. Έτσι οι καταλήψεις τους που στερούνται περιφρούρησης λόγω εσωτερικής διαμάχης ορίζονται εύκολα σαν αυτοσχέδιοι τεκέδες (εξαιρέσεις υπάρχουν αλλά γιατί ξέρουν πως η μεγαλύτερη προστασία είναι η αποδοχή των διαφωνούντων) και καταστέλλονται σε διάρκεια κάποιων ετών αν εντωμεταξύ δεν φαγωθούν τα μέλη μεταξύ τους.

Θα δούμε και τις θρησκευτικές που έχουν και το περισσότερο γέλιο. Κοινόβια της επίσημης θρησκείας εννοείται ότι είναι στο απυρόβλητο. Το μόνο που πρέπει να κάνουν είναι να αποδίδουν την κατά το σύνταγμα θρησκευτική τους υποταγή (λάθη σαν την μονή Εσφιγμένου είναι σπάνια). Τώρα οι άλλες θρησκείες (βουδιστές ας πούμε) έχουν μια άδεια κάποιες παρενοχλήσεις από τοπικούς Μουτζαχεντίν αλλά όλα καλά. Το γέλιο είναι όταν η επίσημη θρησκεία δυσανασχετεί να αναγνωρίσει τους «άλλους». Εκεί τα πράγματα δυσκολεύουν. Το ρόλο πια έχουν οι δυνάμεις καταστολής. Αν ο υπεύθυνος είναι έξυπνος τότε με μια μικρή «συνδρομή» όλα λύνονται (άλλωστε το αξιόποινο μιας πράξης έχει να κάνει με το αν το αποδέχεται το θύμα). Αλλιώς φασκελοκουκούλωστα. Από ιερό πόλεμο μέχρι το τέρας της γραφειοκρατίας. Αν υπάρχει και υποψία για κάτι παραπάνω σε όπλο από σουγιά και καραμπίνα για σπουργίτια τότε «πήραμε την κάτω βόλτα όμορφη μου Παναγιώτα».

Όπως θα κατάλαβες μοναδικέ μου αναγνώστη η άποψη μου για αυτούς τους χώρους είναι απόλυτα σύμφωνη με το τίτλο. Ο σκοπός της αποκοπής ομάδας ανθρώπων από το σώμα της κοινωνίας είναι η εξαπάτηση και η εκμετάλλευση. Αν ο άνθρωπος στέκεται στα πόδια του αγωνίζεται μέσα στο γήπεδο και όχι σε προπονητήρια. Η κοινωνία είναι σκληρή και ότι πρέπει να κάνεις το κάνεις μέσα σε ομάδες που δεν είναι αποκομμένες από την υπόλοιπη κοινωνία. Όταν μια άποψη σου στερεί την ελευθερία με βάση κάποιον χαρισματικό Μεσσία ξανασκέψου το. Κανένας μεγάλος φιλόσοφος δεν ζήτησε ποτέ οπαδούς. Ποτέ δεν επέβαλε πάντα πρότεινε. Το μεγαλύτερο έγκλημα για μένα είναι η αφέλεια. Αν ο χώρος που μπαίνεις σε αποκλείει από την κοινωνία τότε είναι ένα χώρος επικίνδυνος πρώτα απ’ όλα για σένα. Σκέψου λοιπόν πριν αποφασίσεις. Θέλεις να είσαι το πρόβατο στο μαντρί που εκτρέφει «ανθρώπους»;

Για την

Πηγή:Οχιά

Υστερόγραφον. Ευχαριστώ όσους συνέβαλαν στην συγγραφή του άρθρου. Δεν είναι πραγματικά εύκολο να βρίσκεις τέτοιες ευκαιρίες κάθε μέρα. Η συγγραφική ομάδα της οχιάς ετοιμάζει την επόμενη έρευνα της σε συνεργασία με τα συναδελφικά της ηλεκτρονικά έντυπα.