Όταν η φτώχια έχει ονοματεπώνυμο

Ίσως να είναι δύσκολο να εξηγήσεις τι είναι φτώχεια. Και αυτό γιατί ο άνθρωπος παρά ότι έχει κολλήσει στο εαυτό του τον τίτλο της «πνευματικής οντότητας» για να ορίσει το περιβάλλον του χρησιμοποιεί υλιστικούς όρους. Το χειρότερο είναι ότι χρησιμοποιεί όρους που δεν προέρχονται από τον διαλεκτικό, αλλά από τον μηχανιστικό ή αλλιώς «χυδαίο» υλισμό. Και αυτό γιατί είναι τρομερά εύκολο να παριστάνει τον ιδεαλιστή όταν αναφέρεται στον εαυτό του και να κρίνει τους άλλους σύμφωνα με το πορτοφόλι τους. Θα ήταν σωστό να πούμε τι είναι αυτό. Ο μηχανιστικός υλισμός, είναι ένα γνήσιο παιδί του Καρτέσιου κατά τον ευρωπαϊκό διαφωτισμό. Είναι αυτός που μας οδήγησε στην Γαλλική Επανάσταση δηλαδή την πρώτη πετυχημένη επανάσταση της αστικής τάξης. Μέχρι τότε το οικονομικό σύστημα ήταν η Φεουδαρχία. Ήσουν δηλαδή κυρίαρχος με βάση την κληρονομική κατοχή αγροτικών εκτάσεων που ο παππούς σου με τα πρωτοπαλίκαρα του υφάρπαζε από τους φτωχούς μετατρέποντας τους σε δουλοπάροικους. Η αστική τάξη που ήταν τεχνίτες, έμποροι και τοκογλύφοι είχαν άλλη αντίληψη για το τι ορίζει την εξουσία. Η βιομηχανία κατά την φεουδαρχική περίοδο λεγόταν οικοτεχνία. Οι οικονομολόγοι της τότε εποχής άρχισαν να φλερτάρουν με τους αστούς μιας και οι Φεουδάρχες δεν νοιάζονταν για τίποτε παραπάνω από τα γλέντια τους (αν δείτε τις εκπομπές lifestyle θα πάρετε μια εικόνα για το τι εννοώ). Έτσι από την αξία της γης περάσαμε στην αξία του κεφαλαίου (που δεν είναι το χρήμα όπως το παρουσιάζουν, αλλά τα παραγωγικά μέσα). Φυσικά είναι η πρώτη σύγκρουση με το ιδεαλισμό μετά την ελληνική αρχαιότητα που έβαζε τέλος στα θεμέλια της «ελέω θεού βασιλείας» και της «κληρονομικής εξουσίας» (τότε οι αστοί ήταν σαφώς πιο ηθικοί από τους «ευγενείς»). Η ιδεολογία τους εκφράζεται μέσα από τις ομάδες των ελευθεροτεκτόνων με διάσημους στον χώρο τον Μότσαρτ (ο μαγικός αυλός είναι ένας ύμνος στην παράταξη του) και στην ανάγκη τους να απελευθερωθούν από τις τότε κυρίαρχες τάξεις.

Το καθεστώς στην προσπάθεια του να παραμείνει φτιάχνει τα πρώτα κοινοβούλια ,όπου οι τέκτονες καταλαμβάνουν την «αριστερή» πτέρυγα αφήνοντας το κέντρο και την δεξιά για τους κληρικούς και τους «άρχοντες». Το σύνθημα τους «ελευθερία σκέψης, ελευθερία δράσης» ποτίζει τον υπόλοιπο λαό που δεν είναι παρά οι δουλοπάροικοι και οι καλφάδες των εργαστηρίων της βιοτεχνίας. Μόλις βέβαια πάρουν την εξουσία οι επόμενοι δυνάστες αυτοί θα ονομαστούν προλεταριάτο. Εκεί ο υλισμός αρχίζει και κερδίζει το χαμένο έδαφος (που θα το ξαναχάσει την δεκαετία του 1990) και ο άνθρωπος δεν μετράει σαν κληρονομική γη αλλά σαν κεφάλαιο (δηλαδή σαν κάτοχος μέσων παραγωγή που δύναται να αποκτηθούν μέσω χρήματος ή απάτης). Η γαλλική επανάσταση είναι το πρώτο πετυχημένο πείραμα των αστών για το πώς θα διαχειριστούν τον κόσμο. Αν θέλετε να δείτε τις απόψεις τους δεν έχετε παρά να διαβάσετε την ιδρυτική διακήρυξη του κόμματος που κυβερνάει την χώρα μας (η τεχνητή ξανθιά που καθόταν στο γραφείο της τοπικής οργάνωσης της περιοχής που μένω δεν ήξερε καν ότι υπάρχει). Έτσι θα καταλάβουν και πολλοί (όσοι έχουν μυαλό εννοείται) ποιοι είναι αυτοί που κυβερνάνε.

Ας έρθουμε τώρα και στο ονοματεπώνυμο της φτώχειας. Αν κατάλαβες αναγνώστη μου φτώχια είναι να στηρίζεις ένα καθεστώς που δεν σε εξυπηρετεί ούτε εσένα ούτε και την τάξη σου και μάλιστα για μικροεξυπηρετήσεις τύπου διορισμός, άδεια μικροπωλητή, ή ακόμα χειρότερα κερασμένο ούζο στο καφενείο (ναι υπάρχουν τέτοια ζώα και ζούμε ανάμεσα τους). Φτώχεια δηλαδή είναι να καταδικάζεις τον εαυτό σου και τα παιδία σου στην ένδυα γιατί δεν έχεις ταξική συνείδηση. Και αυτό έχει να κάνει με την χρόνια διεφθαρμένη αντίληψη όχι της εξουσίας αλλά των ψηφοφόρων. Κάποτε διαβάζοντας το ποντίκι ας πούμε (πριν γίνει μαϊντανός ο Δελατόλας) εξηγούσε πως η Νέα Δημοπρασία έκανε πλάτες

στο ΜΠΑΤΣΟΚ γιατί η αστική τάξη της Ελλάδας μετά το δαπανηρό πολιτικό πείραμα της χούντας ήθελε δικούς της «σοσιαλιστές» ώστε να μπορεί να ξεπουλάει κατά το δοκούν σε συναλλαγές κάτω από το τραπέζι δίνοντας στους αφελείς ελληνάρες την «ελευθερία λόγου». Έτσι γέμισε επίτηδες τις κομματικές της δεξαμενές με κατάλοιπα της ΕΡΕ της ΕΠΕΝ και των Βασιλοφρόνων για να γεννηθεί το πετυχημένο σύνθημα «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά». Φτωχός το λοιπόν κατά τα λεγόμενα πολλών γιαγιάδων δεν είναι αυτός που στερείται χρημάτων, αλλά μυαλού.

Επίσης έχω γνωρίσει πολλούς τελευταία «πρώην» ψηφοφόρους αυτών των δύο κομμάτων να βρίζουν τις παρατάξεις που τους επέτρεψαν να ζούνε για σχεδόν μισό αιώνα αεριτζίδικα. Ο γνωστός πανέξυπνος χουντικός των Μέσων Μαζικής Εξημέρωσης ο κυρ Νίκος του Bingo είπε πως «φρόνιμο είναι να μη αφοδεύουμε εκεί που φάγαμε» (συμπαθώ τους έξυπνους ανθρώπους όλων των πολιτικών παρατάξεων και αυτό γιατί σου δίνουν ιδέες για το πώς να κινηθείς). Άρα μέσα στο ονοματεπώνυμο της φτώχιας μπορεί να προστεθεί η λέξη αχαριστία. Όταν κατακεραυνώνει ο κάθε βλαμμένος ή βλαμμένη το κόμμα που στήριζε γιατί τον πέταξε απ’ έξω (αυτή είναι η μοίρα των ανάξιων όσο καλοί γλείφτες και να είναι) δεν αρκεί σαν δικαιολογία το «μα τώρα έφυγα». Δεν έφυγες βλάκα σε πέταξαν διακριτικά έξω. Άρα το μεσαίο όνομα της φτώχιας δηλώνει και το πρώτο της συνθετικό που είναι η βλακεία (που δεν είναι κακό όταν το παραδέχεσαι και αποφασίσεις να ζήσεις μ’ αυτό).

Το τρίτο που ορίζει την φτώχια είναι η βία. Και δεν αναφέρομαι στην τραγική βία που είναι αντίδραση (ακόμα και το κουλό δικαστικό μας σύστημα αναγνωρίζει την απρεπή συμπεριφορά του θύματος σαν ελαφρυντικό), αλλά στην κτηνώδη βία που εμφανίζεται σαν παρακράτος (το μαγαζάκι του Κυρ Παντελή, ή ο «αντιεξουσιαστής» που θα πετάξει την μολότωφ είτε στη πορεία ή στο γήπεδο, αν και πολλοί από αυτούς είναι επαγγελματίες που δουλεύουν καταλάβατε για ποιους). Η βία μπορεί να πάρει πολλές μορφές από ειδησεογραφικό δελτίο- πρωινάδικο- gay εκπομπή life style (συγνώμη αναγνώστη μου που χρησιμοποιώ όρους της Αγγλικής αλλά στα ελληνικά εκφράζομαι λίγο βάρβαρα για τα παραπάνω). Επίσης βία είναι όταν πληρώνεις κάποιον να πιάνει κλέφτες και αυτός δέρνει τα παιδία σου σε διαδηλώσεις. Βία είναι και οι συμμορίες αυγουλάδων (ή η μασονία των χαμερπών όπως την όρισε εύστοχα κάποιος φίλος-εχθρός μου). Αυτοί που χρησιμοποιούμε δηλαδή για την χειραγώγηση των μαζών (μια βίαια λέξη που απαλείφει την ανθρώπινη προσωπικότητα).

Άρα σε ορισμό το πλήρες όνομα της φτώχειας Βία Αχαριστία Βλακεία. Μην ψάχνετε στη φτώχια λοιπόν στην έλλειψη καταναλωτικών αγαθών. Αυτό λέγεται απορία κατά το έλλειψη πόρων και υπάγεται στην βία που δημιουργεί το κράτος ας πούμε όταν φορολογεί άνεργους. Τώρα που ξέρεις το πλήρες ονοματεπώνυμο της φτώχειας ίσως καταλάβεις και τον τρόπο να την πολεμήσεις

Για την

Πηγή:Οχιά

Υστερόγραφον. Ευχαριστώ τους φτωχούς στο εγγύς και απώτερο παρελθόντα χρόνο που συνέβαλαν τα μέγιστα για τον προσδιορισμό. Οι δύο φωτογραφίες που τοποθετώ είναι αφιερωμένες σ’ αυτούς και τις παρελθόντες εκλογικές τους προτιμήσεις. Τις νέες δεν τις βάζω γιατί το βλακόμετρο είναι όργανο παντελώς άχρηστο μιας και τερματίζει στον επόμενο που θα συναντήσεις.