Η ποδιά του τεχνίτη

Ναι μοναδικέ μου αναγνώστη. Έχουμε πόλεμο κι αυτό είναι γεγονός. Βέβαια δεν θα σε ζαλίσω με όπλα μαζικής καταστροφής. Αυτά είναι υπαρκτές οντότητες στην σφαίρα της παπαρολογίας πιτσιρικάδων κάθε ηλικίας, που δεν καταλαβαίνουν ότι ο πόλεμος δεν είναι η θεατρική παράσταση που διεξάγεται με ηθοποιούς ντυμένους με στολές παραλλαγής. Μιλάμε για τον αδυσώπητο και ανελέητο πόλεμο που ο γέρο Κάρολος τον αποκάλεσε με τον εύστοχο ορισμό σαν «πάλη των τάξεων». Αυτός ο πόλεμος διεξάγεται από την γέννηση της ανθρώπινης ιστορίας και θα λήξει ή με την καταστροφή της ανθρωπότητας ή με την εκπλήρωση του αιτήματος για την λεγόμενη «κοινωνική δικαιοσύνη».

Και ας αρχίσουμε από τα βασικά του όπλα που δεν έχουν αλλάξει από την εποχή του τροφοσυλλέκτη μέχρι την υψηλής τεχνολογίας επανάσταση. Το πρώτο είναι ο Βάρβαρος. Ένας πολύ εύστοχος ορισμός που καθιέρωσαν οι Ίωνες και αφορά τις υποδεέστερες τεχνολογικά και πολιτιστικά ομάδες που εμπορευόταν μαζί τους. Υπάρχουν και στις μέρες μας και ξεκινάν από τους άτεχνους που δεν μπορούν ν’ αλλάξουν μια λάμπα ή μια βρύση, μέχρι και αυτούς που το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι τα προαναφερόμενα. Τους βλέπουμε μέσα στην ιστορία να νικούν τις πιο ισχυρές πολεμικές μηχανές μιας και δεν έχουν την αίσθηση του κινδύνου. Το καλό είναι ότι σέβονται (ή φοβούνται) το τρίτο όπλο.

Το δεύτερο όπλο είναι οι δύο ακόλουθοι του Δία, δηλαδή το κράτος και η Βία (ή κατά του αντιεξουσιαστές η Κρατική Βία, εγώ τα διαχωρίζω πάντως γιατί η ανατροφή μου δεν μου επιτρέπει να ισοπεδώνω τα πάντα). Αυτά αντλούν δύναμη από το προηγούμενο όπλο. Δεν είναι τυχαίο πως τους αστυφύλακες της αρχαίας Αθήνας τους αποκαλούσαν «Σκύθες». Επίσης δεν είναι τυχαίο πως οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι προέρχονται από χωριά δηλαδή είναι «αγροίκοι» που σε ελεύθερη μετάφραση δεν είναι παρά οι αυτόχθονες Βάρβαροι. Είναι μια ομάδα ανθρώπων που όποιος θέλει να τους εντοπίσει δεν έχει παρά να ρίξει μια ματιά στον εκλογικό νόμο της χώρας μας, ή όποιας άλλης χώρας μιας και η σημαία δεν κάνει πάντα την διαφορά. Λέγονται και γραφειοκράτες και εργάζονται και στα διαφορά επιχειρηματικά «Κράτη» που υπάρχουν στην χώρα μας.

Το τρίτο και φαρμακερό όπλο είναι η ποδιά του τεχνίτη. Το αγαπημένο όπλο της δικιάς μου ομάδας. Αν δεν υπάρχει αυτό το όπλο τίποτα στον κόσμο δεν δημιουργείται και τίποτα δεν καταστρέφεται. Τα δώρα του μεγαλύτερου δασκάλου μου πριν πεθάνει ήταν ένα σφυρί, ένα παχύμετρο και ένα τρυπάνι. Την συλλογή βέβαια την έχω εμπλουτίσει τόσο που όλα αυτά έχουν θέση σε μία «ποδιά». Το μυαλό έχει τα χέρια για να υλοποιούν και τα χέρια έχουν τα εργαλεία για να επιταχύνουν την υλοποιήση. Ναι μοναδικέ μου αναγνώστη. Πίσω από αυτό το όπλο κρύβεται το ανθρώπινο μυαλό. Παρά την στασιμότητα του νοήμονα πληθυσμού ακόμα υπάρχουμε. Κι αυτό γιατί το μικρόβιο του να ζεις από την τέχνη (τον αιώνιο συνδυασμό μυαλού και σώματος), όσα εμπόδια και να του βάλεις δεν θα πάψει ποτέ.

Ζούμε σε καιρούς που η κοινωνική ομάδα που ανήκω βάλλεται ανηλεώς. Αυτό το χρωστάμε βέβαια στο ότι κάποιοι από εμάς ξέχασαν την ταπεινή καταγωγή τους (την εποχή που οι φεουδάρχες μας αποκαλούσαν υποτιμητικά σαν μπουρζουάδες και αποτελούσαμε μια τάξη πριν διαχωριστούμε σε «αστούς» και «προλετάριους»). Η τάξη μας είναι δηλαδή υπεύθυνη για την δυστυχία και τις συμφορές μεγάλου μέρους του εαυτού της. Έτσι ένα μέρος παρασιτεί εις βάρος της μητέρας τάξης που τον γέννησε κάνοντας κλίκες αποστασίας. Η δερμάτινη ποδιά έγινε «Βελούδινη» και χωρίς περιεχόμενο. Ο David Ricardo περιγράφει μια κοινωνική ομάδα που νοιάζεται για όλους και για όλα σε αντίθεση με τα τότε παράσιτα τους ολιγάρχες που είχαν αυτοπροσδιοριστεί σαν «Αριστοκράτες» (σήμερα τα παράσιτα έχουν άλλον τίτλο). Δεν συγχωρεί την απραξία που την θεωρεί πληγή. Όταν οι πρόγονοι μας δεν είχαν άξιο φυσικό απόγονο τότε κατέφευγα στον παραγιό. Ένα από τα στοιχεία που είναι η παγκόσμια αχίλλειος φτέρνα στις μέρες μας. Το μυαλό πρέπει να είναι προσεκτικό για το τι εμπιστοσύνη δείχνει στην βιολογική του συνέχεια. Τώρα που το παρών οικονομικό σύστημα καταρρέει, το μόνο σίγουρο, η καταστροφή έχει να κάνει με την αδυναμία αυτό που βρέθηκαν «ψηλά» να καταλάβουν τον ιστορικό τον ιστορικό τους ρόλο. Μια παροιμία λέει πως «χωρίς την εργασία δεν βγάζεις ούτε ψάρια από κουβά». Επίσης η αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου παράλληλα με την εργασία εξασφαλίζει την βελτίωση του όπλου μας εναντίων των βαρβάρων και της εξουσίας. Η ποδιά του τεχνίτη είναι δερμάτινη αλλά δεν είναι το δέρμα του.

Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο στο επίπεδο του μοιραίου πως αυτοί που δεν σέβονται τον συγγενή τους (βιολογικό, ιδεολογικό, ταξικό) παίζουν ρώσική ρουλέτα με έξι σφαίρες στο εξάσφαιρο. Τους παρακολουθώ χρόνια και βλέπω την ασέβεια τους (που περνά πάντα από το πορτοφόλι τους). Το καλάμι όμως που καβαλήσανε είναι το πιο ατίθασο άτι. Σε ρίχνει πάντα κάτω όσο καλός «καβαλάρης» και να είσαι. Η χριστιανική «διάκριση» και η σοσιαλιστική «αυτοκριτική», όσο απεχθείς και να δείχνουν είναι τα στρώματα που καθιστούν αυτήν την πτώση «ακίνδυνη». Έλα βέβαια που το δηλητήριο της αλαζονείας έχουν διαχρονικά την «ποδιά του τεχνίτη» (το ipad όσο και να χτυπάμε τα οπίσθια μας μπλοκάκι σημειώσεων δεν γίνεται). Φυσικά το ανθρώπινο μυαλό πάντα βρίσκει τρόπους. Αρκεί να μην πάθεις διάσειση από την πτώση («Μακάριοι οι ταπεινοί» όπως έλεγε και ο Γιόσουα ο υιός του Γιαχοβά). Η συγκεκριμένη ποδιά, χρειάζεται αρετές όπως τη σύνεση, την παρατηρητικότητα και την ύψιστη αυτών των δύο την «δυσπιστία». Το «ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ» του Επίκουρου είναι η καλύτερη ασπίδα γι αυτό το όπλο. Ναι αναγνώστη μου. Η ποδιά του τεχνίτη πρέπει να κρύβεται καλά πριν και μετά την χρήση.

Οι κυβερνώντες της ίδιας μας της κοινωνικής ομάδας έκαναν ένα θανάσιμο λάθος. Απαξίωσαν την μάνα που τους γέννησε. Εμείς τα αδέρφια τους είμαστε αναγκασμένοι να τους αποκληρώσουμε βάζοντας άλλον κοινωνικό στόχο. Κι επειδή δεν είμαστε Βάρβαροι, Κραταιοί και Βίαιοι, έχουμε την φαντασία να τους ετοιμάσουμε ένα μέλλον που δεν έχουν δει ούτε στους χειρότερους εφιάλτες τους. Η κατηγορία είναι ότι ξιπαστήκανε από την γοητεία της εξουσίας. Ξέχάσανε πως η ποδιά του τεχνίτη είναι αθάνατη, παντοδύναμη και προπάντων «Δερμάτινη».

Για την

Πηγή:Οχιά