Eurovision gay pride

 

Έχω διασκεδάσει πολύ στην ζωή μου. Αποτελεί το ¼ του χρόνου παρουσίας μου στον πλανήτη. Ωστόσο σιχαινόμουν πάντα την οργανωμένη διασκέδαση (όχι την μαζική την οργανωμένη). Αν και έχω συμμετάσχει σε παρελάσεις, πάρτι αντιεξουσιαστών στα πανεπιστήμια, ποδοσφαιρικούς αγώνες, κομματικά πανηγύρια και συνεστιάσεις λειτουργία σε εκκλησία, πάντα πίστευα ότι η κοινωνία του θεάματος είναι το πιο απεχθές μέσω χειραγώγησης. Οι άνθρωποι που μαζεύονται σ’ έναν χώρο λόγω κάποιας κοινής άποψης αλλά χωρίς τίποτα κοινό (και πολλές φορές μόνο κοινή αντιπάθεια) είναι μια τόσο βαρετή και κοπιαστική διαδικασία που συγκρίνεται με τις νυχτερινές βάρδιες που έκανα σε εργοστάσιο. Βέβαια οι μειονοτικές ομάδες δεν μένουν έξω από τον χορό. Οργανώνου τα πανυγύρια τους για να συλλέξουν οπαδούς όπως τα κόμματα (ή οι οργανώσεις που είναι αντίθετες στο κοινοβούλιο αλλά ο κομματικός αγροτοπαράγοντας μπαμπάς στέλνει το πακέτο) ψηφοφόρους. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί όλα αυτά πρέπει να τα πληρώνει στην ΔΕΗ του ο κάθε κακομοίρης. Ως γνωστό τα πανηγυράκια αυτά που πολλές φορές κρύβονται συγκεκριμένοι μπορούν να συγχωνευθούν υπέρ των δύσμοιρων φορολογουμένων. Και θα κλείσω λόγω της ημέρα με το γνωστό στιχάκι «Α ρε του Μοριά η χώρα τι γαϊδούρια θρέφει τώρα».